بررسی عناصر ادبیات پایداری در شاهنامه ی فردوسی

شعر پایداری ، برآیند احساس همدلی‌ میهنی‌ در برابر هر نوع تجاوز، برای تحصیل‌ استقلال است‌. این‌ نوع ادبی‌، بستری برای تجلی‌ احساسات دینی‌، میهن‌پرستی‌، آزادی خواهی‌ و حق‌طلبی‌ به‌ حساب می‌آید. یورش بیگانگان به‌ ایران زمین‌ و تلاش برای ایستادگی‌ در برابر متجاوزان، توصیف‌ رشادت ها و جانبازی های قهرمانانی‌ که‌ مدافع‌ حقوق وطن‌ هستند، پرداختن‌ به‌ اصل‌ دفاع از حریم‌ وطن‌ در برابر عناصر ظلم‌ و تهاجم، در شعر فردوسی‌ برجسته‌ترین‌ مضامین‌ پایداری به‌ حساب می‌آید. در پژوهش‌ حاضر که‌ به‌ بررسی‌ ادبیات پایداری در شعر فردوسی‌ اختصاص یافته‌ است‌، تلاش بر آن بوده تا پس‌ از تبیین‌ ادبیات پایداری، به‌ تشریح‌ عناصر پایداری در شعر فردوسی‌ پرداخته‌ شود. در این‌ راستا ، اشعار فردوسی‌ به‌ شیوه ی تحلیلی‌- توصیفی‌ مورد بررسی‌ و پژوهش‌ قرار گرفت. یافته‌های پژوهش‌ نشان می‌دهد که‌ اصلی‌ترین‌ همسانی‌ شاهنامه ی‌ فردوسی‌ با مولفه‌ های پایداری، دفاع از وطن و صلح‌ طلبی‌ است‌. فردوسی ‌، مخاطب‌ را در تمام شاهنامه، به‌ دنیایی‌ عاری از خشونت، جنگ‌ و بیداد دعوت کرده و با وجود این‌، اتحاد، همدلی‌ و آمادگی‌ در برابر هجوم دشمنان خارجی‌ را نیز همواره در نظر داشته‌ است‌ و از ایرانیان می‌خواهد که‌ برای نگهبانی‌ از سرزمین‌ خویش‌، تمام توان خود را به‌ کار گیرند و از پراکندگی‌ پرهیز کنند. افزون براین، ظلم‌ ستیزی، دادخواهی‌، میهن‌ پرستی‌، دشمن‌شناسی، بیگانه‌ستیزی، نفی اسارت و بندگی، مبارزه با شر و پلیدی و نیاز به رهبر و راهنما از دیگر شاخص‌های پایداری است‌ که‌ در شاهنامه ی‌ فردوسی‌ بازتاب دارد.