اثر کاربرد اسید هیومیک و اسید فولویک بر عملکرد و اجزای عملکرد برنج (رقم طارم) در تاریخ های مختلف کاشت و تیمار نشاء با مقادیر ترکیبات فسفر

استفاده از کودهایی که افزایش عملکرد را هم زمان با حفظ منابع تولید و افزایش بهره وری نهاده های تولید مورد توجه قرار دهد، امری ضروری و اجتناب ناپذیر است. از مهم ترین مسایل موثر بر سلامت محیط زیست و پایداری تولید غذا، کاربرد کودهای آلی به جای کودهای شیمیایی می باشد. این آزمایش به صورت کرت های دوبار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی، با سه تکرار در شهرستان ساری ودر دو سال 97-1396 انجام شد. فاکتورهای آزمایشی شامل ترکیب اسید هیومیک و اسید فولویک با نسبت مساوی به عنوان عامل اصلی در چهار سطح صفر، سه، شش و نه گرم در لیتر، ترکیب محلول اسید فسفریک و مونوآمونیوم فسفات به عنوان عامل فرعی در چهار سطح صفر، پنج، 10 و 15 گرم در لیتر و تاریخ کاشت به عنوان عامل فرعی فرعی در سه سطح 25 فروردین ماه، چهار و 14 اردیبهشت ماه بودند. صفات ارتفاع بوته، تعداد پنجه بارور، طول پانیکول، تعداد دانه در خوشه، وزن دانه در بوته، وزن هزار دانه و وزن خشک بوته مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد تیمار ترکیب اسید هیومیک و اسید فولیک و تغذیه نشاء با مقادیر مختلف ترکیبات فسفردار باعث افزایش وزن دانه در بوته شد. بیش ترین وزن دانه در بوته از مصرف سه گرم در لیتر اسید هیومیک و اسید فولیک حاصل گردید که نسبت به شاهد 09/28 درصد افزایش نشان داد. حداکثر وزن دانه در بوته را تیمار پنج گرم در لیتر تغذیه نشاء با مقادیر مختلف ترکیبات فسفردار دارا بود که حاکی از افزایش 98/28 درصدی وزن دانه در بوته بود. وزن دانه در بوته درتاریخ های کشت چهارم (5/13 درصد) و 14 اردیبهشت (20 درصد)، نسبت به تاریخ کاشت 25 فروردین بهتر بود. همبستگی مثبت و معنی دار بین عملکرد دانه و کلیه صفات اندازه گیری شده در سطح یک درصد مشاهده شد. بر اساس نتایج به دست آمده کاربرد اسید هیومیک و اسید فولویک همراه با تغذیه نشاء با مقادیر مختلف ترکیبات فسفردار در تاریخ های کشت مختلف موجب بهبود عملکرد دانه شد. تاریخ به هنگام، توانست با استفاده مطلوب تر از عوامل محیطی و بهبود ویژگی رویشی و تخصیص مواد فتوسنتزی بیش تر برای دانه، عملکرد بیش تری دارا باشد.