کرونیسم سازمانی و نامرئی شدن کارکنان: تبیین نقش میانجی نقض قرارداد روان شناختی در سازمان های دولتی

 نامریی‌شدن کارکنان، بحرانی است که اکثر سازمان ها به ویژه سازمان های دولتی با آن روبرو هستند. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر کرونیسم سازمانی بر نامریی‌شدن کارکنان با نقش میانجی نقض قرارداد روان‌شناختی در سازمان های دولتی استان لرستان بوده است.

 پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی بوده که در زمره پژوهش های توصیفی از نوع هم‌بستگی قرار می گیرد. جامعه آماری پژوهش، تعداد هزاروسیصدوسی‌ویک نفر از کارکنان اداره‌های کل ستادی استان لرستان مستقر در شهر خرم‌آباد بودند که از این میان، نمونه ای به تعداد دویست‌ونودوهفت نفر، به‌روش طبقه ای از میان آن‌ها انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای پژوهش، از پرسش‌نامه های کارکنان نامریی محمدیاری و همکاران (1396)، نقض قرارداد روان‌شناختی رابینسون و موریسون (2000) و کرونیسم سازمانی آراسلی و تامر (2008) استفاده شده است. پایایی پرسش‌نامه ها با روش آلفای کرونباخ، به تایید رسیده است. در این پژوهش، برای تحلیل داده های پژوهش، از الگوسازی معادله‌های ساختاری و نرم افزار پی‌ال‌اس استفاده شده است.

 یافته های پژوهش، نشان داد که کرونیسم سازمانی از طریق نقض قرارداد روان‌شناختی، اثر مثبت و معنی داری بر نامریی‌شدن کارکنان در سازمان های دولتی استان لرستان داشته است.

 هنگامی که کارکنان، بی عدالتی و تبعیض ناشی از کرونیسم سازمانی را درک کرده و عدم تعادل بین تلاش ها و پاداش های خود را احساس می کنند، بی‌اراده تر و بی پاسخ تر شده و تمایلی به به‌کارگیری توان و انرژی خود، برای انجام وظایفشان نخواهند داشت و خودبه‌خود، برای ایجاد تعادل در قبال نادیده ‌انگاشته‌شدن توسط سازمان، به‌سمت نامریی‌شدن حرکت می کنند.