روند توسعه فضایی کالبدی حاشیه نشینی و شکل گیری کشمکشهای ارضی (اتنوگرافی نهادی حاشیه نشینی در ناحیه منفصل نایسر شهر سنندج)

ناحیه منفصل شهری نایسر بزرگترین ناحیه ای است که بیشترین میزان جمعیت را دارا بوده و به موازات آن بیشترین چالشها و مسایل را به خود اختصاص داده است. از جمله این چالش های و مسایل، مسیله مالکیت و مسکن است که علاوه بر برنامه ریزان و مسیولان، ساکنان و مالکان اراضی این منطقه را هم درگیر خود کرده است. بنابراین پژوهش حاضر، با در نظر داشتن نظریه بازآفرینی شهر و روند کنونی درپی تحلیل چگونگی توسعه فضایی- کالبدی این ناحیه و کشمکشهایی است که حول کشمکش های ارضی شکل گرفته است و ارایه حق مالکیت و مسکن به ساکنان این ناحیه می باشد. روش مورد استفاده در این پژوهش، روش مردمنگاری نهادی بوده که در پی تغییر وضع موجود با استراتژی دفاع از فرودستان (ساکنان) می باشد. بنابراین با استفاده ازداده های مصاحبه ی نیمه ساختیافته با 25 نفر از مدیران و برنامه ریزان شهری و همچنین معتمدین محلی و گردآوری آمار و اطلاعات نهادی مربوط به اقدامات انجام شده در میدان مورد مطالعه، جهت تحلیل وضعیت موجود و ارایه راهکارها اقدام شده است. نتایج حاکی از آن است که به سبب قدرت مالکان و بنگاه داران و همچنین نهادهایی همچون شهرداری، حاشیه-نشینان در این کشمکش های طرد شده یا مجبور به پذیرش وضع موجود شده اند. مقولات روستایی بودن زیرساخت های شهری، ساخت وساز بی رویه و قاچاق خدمات شهری، نبود برنامه ریزی راهبردی شهری، نبود اعتبارات کافی و عدم تعامل سازمان های ذی مدخل حاکی از شرایطی است که ناپایداری اجتماعی- اقتصادی را سبب گشته است.