نامه های عاشقانه «غلامحسین ساعدی» به «طاهره کوزه‎ گرانی» و «غسان کنفانی» به «غاده السمان» (مطالعه ای تطبیقی در ادبیات اعترافی)

ادبیات اعترافی، شاخه‎ای از ادبیات و دربرگیرنده آثاری است که به نوعی زندگی‎نامه شخصی نویسنده را بازگو می‎کند. نامه‎های عاشقانه بین ادیبان، شاعران و چهره‎های مشهور جهان، به نوعی از این دسته و بسیار جذاب هستند و توجه خواننده را جلب می‎کنند. این اتفاق در همه فرهنگ ها و ادبیات ملل رخ داده و ادبیات فارسی و عربی نیز از این قاعده مستثنی نیستند. نامه‎های غلامحسین ساعدی، نویسنده ایرانی به طاهره کوزه‎گرانی و غسان کنفانی، مبارز و ادیب فلسطینی به غاده سمان، به عنوان یکی از ماندگارترین میراث عاشقانه‎های ادب معاصر فارسی و عربی به‎شمار می‎روند که نه‎تنها نمایانگر یک واقعه شاعرانه، بلکه ترکیبی از اعتراف، عشق سوزان و دل تنگی هستند و قدرت و عظمت عشق را نشان می‎دهند که هرکسی را فارغ از قدرت و شخصیت و غرور و... مبتلا می‎کند. نوشتار پیش رو رویکرد تحلیلی - توصیفی و تطبیقی در شکل‎گیری عشق و عشق‎ورزی آن‎ها در این نامه‎ها است. نامه‎هایی که با دقت و صداقت نهفته در آن‎ها می‎توان به جنبه دیگری از حیات این دو نویسنده پی برد و از دریچه‎ دیگری، پرده از شخصیت و زندگی این عشاق دلداده برداشت. دوری از متانت تزیینی و نقاب‎های دروغین، رقابت بر سر عشق، گریه و درد و رنج به‎خاطر دوری از معشوق، انتظار برای او و ترس ازدست دادنش، معشوق را در موقعیتی بالاتر از خود دیدن، نامه نوشتن به عنوان همبستگی عینی از عشق و خواهش از معشوق برای انجام متقابل، از مهم‎ترین بن‎مایه‎های مشترک در نامه‎های این دو نویسنده سرشناس ایرانی و فلسطینی است.