آرایه‏‏ های معنوی در متون دعایی؛ مطالعه موردی توافق و تقابل در دعای صباح

دعا در اصطلاح متون دینی، خواندن مقام ربوبی و طلب نیاز از اوست. حال اگر دعا از زبان امام معصوم7 باشد، زیبایی لفظ و معنا هر دو را داراست و بهره انسان را از دعا دوچندان می‏کند. از جمله این ادعیه، دعای شریف صباح است؛ دعایی که دعاکننده را با روش راز و نیاز با معبود آشنا نموده و وی را به معارف بشری هرچه نزدیک‏تر می‏نماید. دعای صباح در قالب الفاظی مزین به آرایه ‏هایی لفظی و معنوی است که از جمله آن توافق و تقابل است. این جستار سعی کرده به روش توصیفی - تحلیلی، دعای مذکور را از زاویه توافق و تقابل، مورد واکاوی قرار دهد. سوالی که تحقیق حاضر تلاش می‏کند به آن پاسخ دهد، این است: توافق و تقابل موجود در دعای صباح در چه معانی به کار رفته‏ است؟ و چگونه مقصود گوینده را با کیفیتی هر چه بیشتر روشن نموده ‏است؟ توافق و تقابل دعای صباح در معانی مختلفی همچون حمد و ثنای الهی، درود بر پیامبر9، طلب استغفار و مانند آن است. در این پژوهش، نخست، تعریفی اجمالی از توافق و تقابل آمده ‏است. آنگاه توافق و تقابل موجود، به قدر وسع مقاله تبیین گردیده‏ است. حاصل سخن، آن که تقارب بین حروف و کلمات و موسیقی آن و تناسب بین مصوت‏های کوتاه و بلند، و استفاده از آرایه معنوی توافق و تقابل، در خدمت معنای کلام و تاثیرگذاری هر چه بیشتر بر مخاطبان آن بوده‏ است.