بررسی عوامل رشد و شکوفایی طب (سنتی) در عصر امامت امام رضا (ع)

سازمان جهانی بهداشت از حدود 30 سال پیش توسعه و استفاده از طب سنتی را به دلیل عدم دسترسی بسیاری از افراد به خدمات اولیه بهداشتی درمانی مورد توجه و توصیه قرار داده و با استقبال بسیاری از کشورها نیز همراه بوده است، اما متاسفانه با وجود آنکه بیش از یک دهه از احیای مجدد طب سنتی در کشور می‌گذرد، هنوز به رشد و شکوفایی لازم و کافی، از جمله ادغام صحیح و کامل آن در بدنه نظام سلامت دست نیافته است. هدف این مقاله توصیفی تحلیلی، شناسایی و امکان الگوگیری از عوامل رشد این طب به عنوان نظام طبی غالب در عصر امامت امام رضا (ع) (183-203 ق.) با توجه به همزمانی آن با دوران تمدن اسلامی است.

این مقاله به شیوه مروری و به صورت هدفمند با معیارهای معین از طریق جستجو در منابع تاریخی و برخی پایگاه‌های اطلاعات علمی داخلی و بین‌المللی همچون SID و Google Scholar با واژگان کلیدی مرتبط، بدون اعمال محدودیت زمانی نگارش یافته است.

ملاحظات اخلاقی:

 در پژوهش حاضر جنبه‌های اخلاقی مطالعه کتابخانه‌ای شامل اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.

یافته‌ها: 

چهار عامل نقش حکومت وقت، هدایت‌های رهبر دینی جامعه، جایگاه مراکز علمی و بیمارستانی مهم همچون دانشگاه جندی‌شاپور و در نهایت نقش اساتید و پزشکان برجسته غیر مسلمان مسیحی و هندی را می‌توان به عنوان عوامل اصلی رشد و شکوفایی طب (سنتی) در عصر رضوی (ع) برشمرد.

نتیجه‌گیری:

 ادغام تجارب ارزنده طب سنتی در نظام سلامت، نیازمند حمایت بیش ‌از پیش دولت‌ها، تبیین و ترویج سیاست‌های کلی سلامت ابلاغی رهبری در این خصوص (بند 12)، گسترش سلامتکده‌ها یا دانشکده‌ها و تخت‌های درمانی تخصیص‌یافته به طب سنتی در بیمارستان‌ها و تعامل بیشتر با اساتید برجسته پزشکی سایر کشورها (از جمله هند و چین) برای استفاده از تجارب مفید ایشان هست.