ارزیابی و نقد پیشگیری کیفری در قبال جرایم علیه اطفال تحت حضانت با تاکید بر ازدواج سرپرست با فرزند خوانده

اطفال، همواره در جامعه، آسیب پذیر هستند و نیاز به حمایت از طرف والدین و جامعه دارند. تکلیف والدین به برآوردن نیازهای اطفال و نوجوانان و نگهداری از آنان به طور کلی، تحت واژه حضانت مطرح بوده و حضانت در معنای عام کلمه عبارت است از سرپرستی و نگهداری صغیر که قیم نیز می تواند حضانت را برعهده گیرد. در رابطه با حضانت، جرایمی ممکن است به وقوع بپیوندد که عبارتند از: عدم انجام وظیفه حضانت، ممانعت از تحصیل فرزند و عدم تهیه وسایل تحصیل فرزند، ممانعت از ملاقات طفل با یکی از والدین و...؛ از این رو، اطفال تحت حضانت به عنوان یکی از آسیب پذیرترین اقشار جامعه، نیازمند یک سیاست کیفری افتراقی و خاص هستند. در این پژوهش با محوریت قرار دادن ازداوج سرپرست با فرزندخوانده، به نقد و ارزیابی پیشگیری کیفری در قبال جرایم علیه اطفال تحت حضانت پرداخته شده است.

پژوهش حاضر به صورت توصیفی- تحلیلی انجام شده است.

ارزیابی قوانین و مقررات ایران، حاکی از این است که در مقابله با جرایم علیه اطفال، رویکرد پیشگیری کیفری نسبت به اشخاص عادی با اشخاصی که مسیولیت سرپرست کودک را دارند، هنگامی که جرم علیه آنها انجام می شود، یکسان است و همچنین با وجود مقرراتی نظیر مجاز دانستن ازدواج سرپرست با فرزندخوانده در صورت صلاحدید دادگاه و تفسیر موسع از تنبیه کودکان تحت حضانت به عنوان ضرورت تربیت آنان و سوء استفاده های فراوانی که از قوانین موجود می شود؛ پیشگیری کیفری موثری در قبال جرایم علیه اطفال تحت حضانت صورت نگرفته و در این زمینه نیازمند یک سیاست جنایی افتراقی و ویژه است.