بررسی تاثیر زمان عملیات پرورشی بر قدرت جست دهی گونه زرد تاغ (Haloxylon persicum) (مطالعه موردی: منطقه ابردژ ورامین)

عملیات نهال کاری در مناطق خشک و نیمه خشک به منظور احیاء مناطق بیابانی از سال 1344 آغاز شده و با توجه به موفقیت حاصله توسعه یافت . آثار پژمردگی و خشکیدگی در سرشاخه ها به موازات توسعه نهالکاری در این مناطق، ظاهر و از طریق قطع و برش با آن مقابله گردید . هدف از این تحقیق تعیین زمان مناسب قطع و برش به گونه ای بود که رشد مجدد در آن مشاهده و تراکم بهینه حاصل گردد. تعداد 7 خط (تیمار) هر یک به طول 8700 متر و به فاصله 250 متر از یکدیگر در این مطالعه مشخص شد و نمونهب رداری به روش سیستماتیک تصادفی انجام پذیرفت. در هر یک از خطوط 30 پایه درختی و در مجموع 210 اصله مورد بررسی قرار گرفت. مطالعه طی یک دوره 7 ماهه از اسفند 1389 تا شهریور 1390 انجام گرفت . مشخصه - های کمی (قطر و ارتفاع) هر یک از نمونه ها قبل از قطع اندازه گیری و یادداشت شدند. تمامی پایه های موجود در هر تیمار پس از گذشت 4 ماه از زمان برش، مجددا مورد بازدید قرار گرفته و وجود یا عدم وجود جست تعیین گردید. نتایج آزمون کای اسکور نشان داد که تفاوت معنی داری بین تیمارها در سطح اطمینان 95 درصد وجود .دارد نتایج آزمون Dunnett نشان داد که بین تیمارهای تیر و مرداد تفاوت وجود نداشته و هر دو در یک گروه قرار گرفته - . اند تیمارهای اسفند، فروردین، اردیبهشت، خرداد و شهریور نیز در گروه دوم قرار گرفتند. در مجموع بهترین زمان قطع و برش که باعث عدم جست دهی گونه زردتاغ شده است در ماه های تیر و مرداد تعیین گردید.