بررسی کمی و کیفی آبخوان باغملک با استفاده از روش تحلیل آماری، روش های هیدروشیمیایی و GIS

بسیاری از آبخوان ها در نقاط مختلف کشور با کاهش ذخیره مواجه هستند. این کاهش حجم ذخیره به علت افزایش تقاضای آب و افزایش تعداد چاه های بهره برداری است. کاهش بارش و ریزش نامناسب مکانی و زمانی نیز از دیگر عوامل تغییر در حجم آبخوان است. آبخوان آبرفتی باغملک با مساحت 34/49 کیلومتر مربع یکی از آبخوان های مهم استان خوزستان است که آب موردنیاز برای کشاورزی و دیگر فعالیت ها را در منطقه تامین می کند. در این پژوهش وضعیت آبخوان آبرفتی باغملک ازلحاظ کمی و کیفی در طول دوره ده ساله (1396-1386) با استفاده از روش های آماری و زمین آمار مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت بررسی تغییرات بارش و تاثیر آن بر آب زیرزمینی در طول دوره آماری از روش SPI استفاده گردید. هیدروگراف معرف دشت، نقشه سطح آب زیرزمینی و نقشه افت وخیز برای دوره ده ساله ترسیم گردید. نتایج نشان داد که میزان افت آب زیرزمینی در طول دوره مذکور برابر با 79/13 متر است، ولی بیشترین افت در بخش شرقی و مرکزی دشت در حدود 19 متر مشاهده شده است. بررسی PCA و HCA برای داده های کیفی در بازه زمانی 1386-1396 نشان داد که چاه های موجود در منطقه سه گروه قرار می گیرند و هدایت الکتریکی با سولفات و کلسیم بیشترین همبستگی را دارد. همچنین تحلیل مولفه اصلی بیان می کند دو عامل اصلی در منطقه وجود دارد که عامل اول که 12/60 درصد تغییرات را شامل می شود و به ترتیب اهمیت عبارت اند از Na، Mg، Cl، K، Ca، SO4، EC و عامل دوم که موجب 15/15 درصد تغییرات می شود فقط شامل HCO3 است.