شرط ضمنی عرفی تعهد ایمنی در قراردادهای پزشکی

تعهد ایمنی پزشک و بیمارستان در مقابل بیمار امری پذیرفته شده است. به گونه ای که قوانین و آیین نامه ها و دستورالعمل های متعددی در این زمینه وضع گردیده، لیکن منابع تعهد ایمنی در این نوع قراردادها محصور در قواعد موضوعه نیست و عرف و قواعد عرفی مستقل از سایر عوامل و به عنوان یکی از منابع طراز اول حقوق قرارادها سبب شکل گیری تعهد ایمنی در قراردادهای منعقده میان پزشک و بیمار خواهد شد، به گونه ای که نقض این تعهد را، سبب ایجاد مسولیت مدنی می داند. در این نوشتار برآنیم که توضیح دهیم قواعد عرفی چگونه به شکل گیری تعهد ایمنی در قراردادهای پزشکی می انجامد و مبانی حقوقی آن کدامند.

این مقاله به صورت توصیفی - تحلیلی با بهره گیری از منابع کتابخانه ای به رشته تحریر درآمده است.

این پژوهش با رعایت اصول اخلاقی و امانتداری انجام پذیرفته است.

دادگاه رسیدگی کننده به نقض تعهد ایمنی پزشک در مقابل بیمار می تواند با استناد به قواعد عرفی، در پرتو برخی مواد قانون مدنی نظیر مواد 220 و 356 رای به جبران خسارت وارده به بیمار را صادر نماید.نتیجه گیری: یکی از تعهدات پذیرفته شده در روابط قراردادی تعهد ایمنی است. با این وصف که در اجرای قرارداد باید به گونه ای رفتار شود، که به جان یا مال طرف قرارداد آسیبی نرسد در غیر این صورت نقض عهد صورت گرفته و مسیولیت مدنی به بار خواهد آمد. برای ایجاد تعهد ایمنی در قراردادهای پزشکی منابعی نظیر قانون، مفاد قرارداد و عرف معرفی گردیده. در این میان عرف از اهمیت بسزایی برخوردار است به این دلیل که عموما در قراردادهای پزشکی طرفین توجهی به تعهد ایمنی ندارند و ذکری از آن بعمل نمی آورند. در این حالت و در مواردی که قوانین موضوعه راهکاری ارایه نکرده باشند، عرف به عنوان تنها منبع، ضمن ایجاد تعهد ایمنی در این نوع قراردادها، پزشک و بیمارستان نقض کننده تعهد ایمنی را ملزم به جبران خسارت زیان دیده خواهد کرد. این تاثیرگذاری عرف، مستند به مبانی مستنبط از قوانین موضوعه، نظیر مواد 220 و 356 قانون مدنی است که در خلال بحث تشریح خواهد شد.