ابعاد اخلاقی و حقوقی پیوند رحم

برخی از زنان به جهت نداشتن رحم، قادر به باروری نمی باشند. به لحاظ پزشکی طی دهه اخیر، این امکان مهیا شده است که این دسته از اشخاص بتوانند از طریق پیوند رحم باردار شوند. از آنجایی که ماهیت پیوند رحم با پیوند سایر اعضای انسان متفاوت است، لذا لازمه بهره گیری از این روش، عدم ممنوعیت اخلاقی و حقوقی می باشد. هدف از نوشتار حاضر، بررسی ابعاد اخلاقی و حقوقی پیوند رحم بود.

روش مقاله در قسمتی از نوشتار اسنادی کتابخانه ای و در قسمت دیگر تحلیلی توصیفی بوده است.

در تمام مراحل نگارش مقاله حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.یافته ها: پیوند رحم به لحاظ اخلاقی و حقوقی قابل توجیه است. 

به لحاظ اخلاقی در خصوص بهره گیری از روش پیوند رحم، اختلاف نظر وجود دارد. از نظر مخالفان، از آنجایی که پیوند رحم خطرت قابل توجهی را برای اهداکننده، اهداشونده و نوزاد حاصله به همراه دارد و در عین حال حفظ حیات اهداشونده موکول به پیوند رحم نمی باشد و اشخاص فاقد رحم با استفاده از روش های باروری جایگزین و فرزندخواندگی قادر به تجربه حس فرزندداشتن می باشند، لذا پیوند رحم به لحاظ اخلاقی مقبول نمی باشد. در مقابل موافقان به تمام ایرادات بیان شده پاسخ داده و بیان داشته اند، صرف وجود خطر در پیوند رحم دلیلی بر عدم پذیرش آن نمی باشد، چراکه در عالم پزشکی اعمالی انجام می شود که با وجود داشتن خطر و عدم وجود ضرورت، ممانعتی در خصوص آن وجود ندارد. از طرفی، اگرچه حفظ حیات انسان موکول به پیوند رحم نیست، اما پیوند رحم نیاز بسیار پراهمیت تری را در اهداشونده و همسرش مرتفع می کند، یعنی نیاز به باروری و داشتن فرزند. همچنین، اگرچه اشخاص فاقد رحم قادرند که از طریق روش های مادر جانشین و فرزندخواندگی، حس فرزندداشتن را تجربه نمایند، لیکن بسیاری از اشخاص، این روش های جایگزین را روش مطلوبی برای مادرشدن تلقی نمی کند. جواز پیوند رحم به لحاظ حقوقی نیز با توجه به ادله ای چون حق باروری و حق دسترسی به وسایل کمک باروری که از جمله اصول مقرر در حقوق بشر محسوب می شوند، قابل توجیه است. از طرفی، فقدان رحم بیماری تلقی می شود و با توجه به اینکه اشخاص حق درمان دارند، لذا باید قایل به جواز این عمل که در راستای درمان بیماری است، شد.