بررسی ویژگی ها، عوامل و اجزای نظام آموزش از راه دور در سیستم آموزشی ایران

آموزش از راه دور عبارت است از نوعی فرایند آموزشی که در آن تمامی یا بیشتر آموزش از طریق یاددهنده نسبت به فرد یادگیرنده فارغ از زمان و مکان انجام می گیرد، بدین مضمون که تمامی یا بخشی از ارتباط بین آموزگاران و آموزنده ها از طریق یک رسانه مصنوعی، خواه الکترونیک، خواه چاپی صورت می پذیرد. بنابرتعریف، در آموزش از راه دور ابزار نرمال یا اصلی ارتباط، فناوری است. شاید در دهه‌ های قبل، سیستم استادمحوری و حضور فیزیکی در کلاس درس، تنها راه ممکن برای ادامه تحصیل در هشت مرکز آموزش عالی بود اما حالا با وجود توسعه روزافزون دنیای آموزش مجازی، آموزش‌های سنتی در دانشگاه‌ها با یک رقیب قدرتمند روبه‌رو شده است. آموزش از راه دور با بهره‌گیری از جهان اینترنت برای انتقال مفاهیم آموزشی به دانشجو یا دانش آموز، هم‌اکنون به عنوان یک روش علمی و موثر در سیستم آموزشی ما شناخته می‌شود که روزبه‌روز نیز هواداران آن در حال افزایش است. این سیستم آموزشی موجب می‌شود دانش آموز یا دانشجوی مجازی، وقت و انرژی کمتری برای یادگیری صرف کند و بسته‌های آموزشی را از طریق پست الکترونیکی، بهره‌گیری از آموزش و کلاس‌های مجازی و استفاده از کتابخانه الکترونیکی دریافت کند اما آموزش از راه دور  در ایران با مولفه‌های استاندارد دانشگاه‌های جهان فاصله زیادی دارد؛ به نحوی که می‌توان گفت آموزش‌های از راه دور  ایران در مقایسه با آموزش‌های مجازی در کشورهای توسعه‌یافته، شبیه کودکی است که نه‌تنها هنوز یاد نگرفته به درستی راه رود، بلکه زمین زیر پای او برای حرکت هموار نیست. با توجه به اهمیت این موضوع قصد داریم به بررسی ویژگی ها، عوامل و اجزای نظام آموزش از راه دور در سیستم آموزشی ایران بپردازیم.