برساخت هویت از طریق مکان در آثار فیلم سازان کرد

سینما، عرصه بازنمایی واقع گرایانه ناکجاآبادهایی معلق میان واقعیت و فراواقعیت است که ضمن تبعیت از ساختار هتروتوپیایی، منطق گفتمانی قدرت نیز بر آن حاکم است. شاید سینمای کرد را بتوان مصداق بارز این نگاه دانست.روش تحقیق در این پژوهش کیفی است و به همین منظور از میان فیلم های تولیدشده ی سینمای کرد (از ابتدا تا سال 1395) تعداد پانزده فیلم به شیوه ی کدگذاری آزاد برای مطالعه انتخاب شدند. در این مقاله با استناد به نظریه های مختلف اندیشمندان حوزه مطالعات مکان، با رویکرد هویت محور، اقدام به ارایه ی مدلی مفهومی برای خوانش آسان تر از مکان در قالب الگوی پیشنهادی شده است. مطالعه ی جنبه های گوناگون مکان (خشونت مکانی، مکان های نمادین، دگرمکان ها، خانه و وطن) جملگی بحث هایی در حوزه هویت هستند که به مدد مکان برجسته شده اند. سینماگران کرد با تصویر کردن حاشیه ها و نامکان ها، بیشترین سهم را در بازنمایی دگرمکان ها، داشته اند. دگرمکان ها، در این سینما به اشکال مختلفی بازنمایی و ارایه شده اند. این فیلم ها با پرداختن به مضامینی چون جنگ، نسل کشی، فقر، آوارگی و مهاجرت، حاشیه نشینی و طردشدگی (با داستان هایی مرتبط با کودکان وزنان)، دست به تولید نشانه هایی چون مرز، اردوگاه، معلولیت، دگرمکان ها، کوهستان، برف، مین، قاچاق، زده اند که همه دلالت هایی هویتی و اغلب در حوزه هویت فرهنگی هستند.