تبیین نیازهای خودمراقبتی و آموزش همگانی سلامت روان

از جمله تحولات ارزشمند مراقبت های بهداشتی اولیه توجه ویژه به مبحث سلامت روان و اضافه شدن برنامه خود مراقبتی با محتوای آموزش همگانی سلامت روان است. اما در رابطه با نیازهای گیرندگان خدمات و الویت های آموزشی و امکانات مورد نیاز اقدامات یکپارچه ای صورت نگرفته است. در همین راستا این پژوهش با هدف تبیین اولویت های این برنامه در مراکز خدمات جامع سلامت تابع دانشگاه علوم پزشکی ایران صورت گرفت.

پژوهش حاضر یک مطالعه کیفی با رویکرد تحلیل محتوا شامل 12 نفر از ذینفعان بود که به روش هدفمند با حداکثر تنوع وارد مطالعه شده بودند. داده ها با انجام مصاحبه عمیق و نیمه ساختاریافته و چک لیست تغییر یافته برنامه نیازسنجی سلامت جامعه جمع آوری و با رویکرد گرانهایم و لاندمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

با تحلیل داده ها، نیازها در دو مقوله اصلی شامل نیازهای ارایه دهندگان خدمات و نیازهای گیرندگان خدمات دسته بندی شدند. مقوله نیازهای ارایه دهندگان خدمات مشتمل بر طبقات هماهنگی با ارگان های برون بخش، سامانه آموزش مجازی و اطلاع رسانی، آموزش های مستمر و سوپروایزر آموزشی، فضای مناسب و امکانات و تجهیزات بود، و مقوله نیازهای گیرندگان خدمات در طبقات کودکان، نوجوان و جوان و خانواده طبقه بندی شد.

شناسایی نیاز ها می تواند منجر به استفاده بهینه از منابع محدود به منظور کاربردی سازی آموزش ارایه شده شود. نتایج این پروژهش می تواند گام موثری در راستای گسترش مبتنی بر نیاز آموزش سلامت روان و کمک شایانی در رسیدن به اهداف این برنامه در چنین مراکزی باشد. با توجه به نتایج، توصیه می شود به برنامه ریزی آموزش و بازنگری بر اساس نیازهای شناسایی شده اقدام شود تا منجر به افزایش بهره وری این برنامه شود.