نشانه شناسی مفهوم غربت زمانی-مکانی در دیوان «احزان السنه العراقیه» از «خزعل الماجدی» بر اساس نظریه ی پیرس

نشانه شناسی یکی از شیوه های جدید در نقد ادبی متون است که پژوهشگران با تکیه بر اصول نشانه شناسی، به تحلیل داده های پنهان و درونی متن و کنش های میان واژگان در بافت جمله می پردازند و نهان های معنایی و نشانه های موجود در متون شعری را آشکار و تفسیر می کنند. یکی از معروف ترین نظریه پردازان این علم، چارلز پیرس (1914م- 1839م) آمریکایی است که با طرح الگوی سه وجهی خود، گستره ی کاربرد نشانه شناسی را بسیار وسعت بخشید و بعدها مورد توجه بسیاری از پژوهشگران ادبیات و زبان شناسی قرار گرفت و بسیاری از آثار ادیبان به این روش تحلیل شد.خزعل الماجدی (1951م) از شاعران تبعیدی عراقی است که غم غربت و دوری از وطن از پربسامدترین مضمون های شعری اوست که در بسیاری از اشعارش به ویژه در دیوان شعری «احزان السنه العراقیه»، اندوه تنهایی و غربت هویداست؛ از این رو پژوهش حاضر می کوشد با شیوه ی توصیفی-تحلیلی و بر اساس مبانی نشانه شناسی "پیرس"، به بررسی چگونگی شکل گیری نشانه های مربوط به مفهوم وطن در قالب رمزگان های زمانی و مکانی در اشعار الماجدی بپردازد. بر پایه ی نتایج پژوهش، این رمزگان ها با هدف زیباسازی کلام، بالابردن ظرفیت معنایی واژگان و خلق ترکیب های معنایی جدید و نامانوس به کار رفته اند و ذهن مخاطب را از معنای ساده و دلالت صریح مدلول واژگان، به سوی معنای دور و خیال انگیز و دلالت ضمنی سوق می دهند و تصاویری در شعر خود می آ فرینند که متناسب با فضای کلی قصیده هستند و بازتابی از عوامل برون متن و جهان بینی الماجدی و عواطف و حس نوستالژیک و غربت و دلبستگی شدید او به وطن  می باشند.