بررسی اثربخشی طرح واره درمانی بر رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی زوجین شهر خوی

پژوهش حاضر باهدف بررسی تاثیر طرح‌واره درمانی بر رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی زوجین (40-25 ساله) مراجعه‌کننده به مراکز بهداشتی شهر خوی انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون - پس‌آزمون با دو گروه آزمایشی و گواه و مرحله پیگیری بود. جامعه آماری تمام زوجین 40 -25 ساله مراجعه‌کننده به مراکز بهداشت شهر خوی در سال 1397 بودند. تعداد 60 نفر از جامعه مذکور به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده به‌عنوان حجم نمونه انتخاب و در دو گروه آزمایشی و گواه (30 نفر در هر گروه) به‌صورت تصادفی جایگزین شدند. گروه آزمایش طرح‌واره درمانی ناسازگار اولیه یانگ و همکاران (2003) را به مدت ده جلسه 90 دقیقه‌ای را دریافت کردند و گروه گواه در حال انتظار قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ (1989) و پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپاینر (1976) بود. داده‌ها با روش‌های آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس) تحلیل شدند. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که مداخله طرح‌واره درمانی بر افزایش رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی زوجین تاثیر داشته است؛ و این تاثیر در مرحله پیگیری پایدار است. همچنین نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که میزان تاثیر طرح‌واره درمانی بر مولفه‌های رضایت زناشویی و مولفه‌های سازگاری زناشویی معنادار بوده است (005/0<p). بر اساس یافته‌های حاصل از این پژوهش می‌توان گفت طرح‌واره درمانی مداخله موثری در افزایش رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی زوجین است.