بازنمایی سیاست های شاه طهماسب اول در برابر مخالفان اعتقادی و مذهبی

در سرتاسر حکومت صفویان، مذهب و نیروهای وابسته به آن نقش عمده ای ایفا می کردند. در واقع، حکومتی که شاه اسماعیل اول در 907 ق تاسیس کرد، حکومتی مذهبی بر پایه شاخص های دینی موجود در جامعه بود. حاکمان صفویه توانستند با اتکاء بر نهاد دین، روند شکل گیری قدرت را تسریع بخشند. تاثیر و تاثر حاکمان و روحانیون از هم، ساخت بناهای مذهبی، برگزاری آیین های مذهبی و حمایت یا سرکوب پیروان فرقه های مذهبی دیگر، از طرفی باعث استحکام دولت صفویه گردید و از طرفی، زمینه های فروپاشی و سقوط آن را فراهم آورد. در این تحقیق با تکیه بر روش توصیفی- تحلیلی و منابع کتابخانه ای، سیاست های شاه طهماسب اول در برابر مخالفان مذهبی و فکری در این دوران بررسی شده است. شورش های سیاسی- مذهبی دوران شاه مذکور بدین قرار است: الف) شورش قوام-الدین نوربخش ب) شورش علاءالدوله رعناشی در دزفول ج) شورش در منطقه کردستان د) شورش خان احمد خان، حاکم آل کیا در گیلان و اجبار او به پذیرش مذهب شیعه اثنی عشری پس از تسلیم. آنچه در رویکردهای سیاسی و مذهبی شاه طهماسب تاثری مستقیم برجای گذاشت، تغییر گرایش او از صوفیان به سوی فقیهان شیعی بوده است.