روندپژوهی راهبرد جنگ روانی و تهدید نظامی اسراییل علیه برنامه هسته‏ ای ایران (از افشاء برنامه تا پایان مذاکرات برجام)

برنامه هسته‏ای ایران طی دو دهه به نگرانی اصلی امنیت ملی اسراییل تبدیل شده است. در مقابل، تل‏آویو راهبردی چندوجهی را به منظور توقف فعالیت‏های هسته‏ای کشورمان طراحی کرده که یکی از مهم‏ترین اجزاء آن، جنگ روانی پیچیده از تابستان 2002 (افشاء فعالیت‏ها) تا جولای 2015 (امضای توافقنامه برجام) بوده است. این مقاله بر آن است تا با استفاده از روش روندپژوهشی به فهم شیوه چندوجهی جنگ روانی در بازه مزبور بپردازد و توصیه‏ هایی را برای تقابل با آن ارایه دهد. پرسش اساسی آن است که جنگ روانی اسراییل علیه برنامه اتمی ایران از چه ویژگی ‏های خاصی برخوردار است؟ فرضیه اصلی آن است که جنگ روانی اسراییل علیه برنامه اتمی ایران با هدف متاثرسازی مقامات تهران و واشنگتن از طریق جدی جلوه دادن سناریوی حمله نظامی علیه تاسیسات اتمی ایران، طراحی شده است. اساسی‏ترین درون‏مایه این دوره، دامن‏زدن به نگرانی‏ها درباره خطرات پرونده هسته‏ای ایران است؛ دومین بن‏مایه، تاکید بر سایر تهدیدات نظام سیاسی ایران خصوصا سیاست‎ تهاجمی آن شامل مشارکت در فعالیت‏های تروریستی و فعالیت‏های دامنه‏ دار در گسترش موشک‏های دوربرد است؛ سومین موضوع، تهدید حمله به تاسیسات هسته‏ای ایران در خلال سالهای 2010 تا 2012 است ؛و چهارمین مولفه از 2013 به بعد، جنگ روانی علیه مذاکرات هسته‏ای میان ایران و قدرت‏های جهان است که نهایتا زمینه خروج ترامپ از برجام را فراهم آورد. بخش دوم مقاله به ارزیابی چالش‏های تل‏آویو در عملیاتی کردن راهبرد جنگ روانی خود علیه فعالیت‏های هسته‏ای ایران خصوصا تحت تاثیر تجربه مذاکرات هسته‏ای و امضای برجام می‏پردازد و نهایتا برخی اقدامات مقتضی متقابل توصیه شده است.