تاثیر تمرینات راه رفتن بر هم انقباضی مفصل مچ پا در بیماران دیابتی بدون نروپاتی

دیابت با نقص عملکرد و آسیب ارگان های مختلف، به ویژه رگ های خونی، اعصاب و قلب مرتبط است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات راه رفتن بر هم انقباضی مفصل مچ پا در بیماران دیابتی بدون نروپاتی بود. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود.

مواد و روش کار: 

نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 24 نفر (12 نفر گروه تجربی و 12 نفر گروه کنترل) بود. گروه تجربی به مدت 8 هفته تمرینات راه رفتن را انجام دادند و گروه کنترل در این مدت هیچ گونه فعالیتی را انجام ندادند. برای محاسبه هم انقباضی عمومی و جهت دار، ابتدا فعالیت الکترومایوگرافی عضلات دوقلو و درشت نیی قدامی توسط دستگاه الکترومایوگرافی (Bio System, UK) 8 کاناله و با الکترود سطحی ثبت شد. برای نرمال سپس سیگنال های الکترومایوگرافی، اطلاعات Root mean square) RMS) بر حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک هر عضله نرمال شدند. برای تجزیه وتحلیل آماری از آزمون آنالیز واریانس دوسویه استفاده شد.

یافته ها:

 نتایج نشان داد هم انقباضی عمومی طی فاز بارگذاری در گروه تجربی در مرحله پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون افزایش معنی داری داشت.  میانگین هم انقباضی جهت دار طی فاز بارگذاری (001/0=p)، اتکا (001/0>p)، بلند شدن پنجه پا (008/0=p) و نوسان (001/0=p) در گروه تجربی در مرحله پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون کاهش معنی داری داشت و به صفر نزدیک تر شد.

بحث و نتیجه گیری: 

نتایج حاضر نشان داد تمرینات راه رفتن بر هم انقباضی عمومی و جهت دار مفصل مچ پا در بیماران دیابتی بدون نوروپاتی موثر است و باعث افزایش هم انقباضی در مفصل مچ پا می شود که می تواند اثرات مفیدی بر ثبات مفصل طی راه رفتن به دنبال داشته باشد.