شناسایی عوامل خطرساز در کودک آزاری

کودکان از آسیب پذیرترین گروه های جامعه هستند و خطر تعرض افراد گوناگون در خانواده یا اجتماع، همواره آن ها را تهدید می کند. یکی از خطرات بالقوه در مورد کودکان، کودک آزاری است. کودکان آزار دیده، عواقب و آثار منفی فراوانی را از جمله در حیطه های گوناگون اجتماعی، تحصیلی، خانوادگی، شغلی و روانی و عصب_زیستی تجربه می کنند. علی رغم همه مداخلات و درمان های موجود، اما جبران همه آسیب های وارده امری دشوار خواهد بود، بنابراین بنا به آنچه مطالعات علمی نشان داده اند، بهترین اقدام، پیشگیری از وقوع این آسیب است، و لازمه این امر شناسایی عوامل خطرساز است، که در مقاله حاضر به این مهم پرداخته شده است.

روش پژوهش در مقاله حاضر مطالعه مروری سیستماتیک می باشد. بدین صورت که با جستجو در متون چاپ شده در برخی از پایگاه های اطلاعاتی خارجی، نسبت به جمع آوری یافته های مطالعات موجود و طبقه بندی آن ها تا سال 2020اقدام گردید.

بصورت کلی عوامل خطرآفرین در کودک آزاری در چهار دسته قرار می گیرند: .1ویژگی های کودک .2محیط خانه .3ویژگی های والدین .4محیط اجتماعی. و هر کدام از این موارد به درجات مختلف و با توجه سایر عوامل زمینه ای بر رشد کودک اثرگذار خواهند بود.

با توجه تاثیرات منفی و بلندمدت کودک آزاری بر ابعاد مختلف سلامتی کودک لازم است تا از طریق برنامه ریزی های کلان بتوان در همه ابعاد با این موضوع مقابله کرد و لازمه این امر مشارکت فعال و یکپارچه در سطوح بین نهادی خانواده، نظام آموزش و پرورش آموزش و پرورش، رسانه ها، سیستم های قانون گذاری و نظارتی، نظام های درمانی و مراقبتی، اورژانس های اجتماعی و مراکز حمایتی و بازپروری است.