واکسن های غیرفعال SARS-CoV-2: از بیم تا امید

بدون شک واکسیناسیون یکی از موثرترین مداخلات برای کنترل بیماری های عفونی مانند همه گیری کنونی بیماری کووید-19 (COVID-19) است. واکسن های ویروسی غیر فعال سابقه و خطر "بیماری افزایش یافته ناشی از واکسن" را دارا هستند، که ممکن است زمانی رخ دهد که آنتی بادی های تولید شده بدون این که قادر به خنثی سازی ویروس باشند به آنتی ژن های ویروسی متصل شوند. این مسیله می تواند باعث تشدید التهاب از طریق مکانیسم های توصیف شده برای سایر پاتوژن های تنفسی شود و منجر به سندرم زجر تنفسی حاد گردد. به نظر می رسد از آن جایی که ساختار و عملکرد گلیکوپروتیین های سارس کروناویروس-2 (SARS-CoV-2) به خوبی شناخته شده است، سازندگان واکسن هنگام غیر فعال کردن ویروس نهایت احتیاط را به خرج می دهند تا از غیرفعال شدن کامل و حفظ اپی توپ های ویروسی لازم برای القای ایمنی محافظتی اطمینان حاصل کنند. به نظر می رسد تا زمان اطمینان از بی خطر بودن و اثربخشی واکسن های غیر فعال، در استفاده از این نوع واکسن ها در نوزادان و گروهی از کودکان با بیماری های زمینه ای احتیاط لازم است و کودکان واکسینه شده با واکسن های غیر فعال باید به خوبی پایش گردند و هر گونه علایم بلافاصله گزارش شود.