اثر بخشی آموزش گروهی خودشفقتی بر تاب آوری والدین کودکان اتیسم شهر اردبیل

هدف از تحقیق حاضر اثربخشی آموزش گروهی خودشفقتی بر تاب آوری والدین کودکان اتیسم شهر اردبیل می باشد. تحقیق حاضر از نظر هدف، کاربردی است. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش تمامی والدین کودکان اتیسم شهر اردبیل در سال 1401 می باشد. روش نمونه گیری در دسترس  از بین افراد واجد شرایط داوطلب تعداد 60 نفر وارد مطالعه شده و در دو گروه 30 نفری (آموزش خودشفقتی و گواه) به صورت تصادفی جایگزین شدند. جهت انجام پژوهش با مراجعه به مرکز بهزیستی و انتخاب حجم نمونه با رضایت کتبی و گمارش آنها در گروه های آزمایش و گواه، پرسشنامه های پژوهش به صورت گروهی بر روی افراد حاضر در پژوهش اجرا شد.  بر روی گروه های آزمایش مداخله آموزش خودشفقتی انجام شد در حالی که گروه گواه این آموزش را دریافت نکردند. برنامه مداخله ای درمان مبتنی بر خودشفقتی در هشت جلسه آموزشی 90 دقیقه ای، هفته ای یک جلسه در طی دو ماه و نیم اجرا شد.برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون استفاده شد. داده های جمع آوری شده در مرحله پیش آزمون و پس آزمون با آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره و چند متغیره تحلیل شد. یافته های تحقیق نشان داد که در متغیر تصور از شایستگی فردی (94/47= F)، اعتماد به غرایز فردی و تحمل عاطفه منفی (33/33= F)، پذیرش مثبت تغییر و روابط ایمن (12/11= F)، کنترل (90/12= F)، تاثیرات معنوی (32/50= F) و تاب آوری (53/97= F)  در نمرات پس آزمون بین دو گروه کنترل و آزمایش تفاوت معنی داری وجود دارد (01/0> p).