مدل سازی معادلات ساختاری مهارت های ارتباطی و شادزیستی سالمندان ساکن آسایشگاه: نقش واسطه ای خودشفقت ورزی

باتوجه به اهمیت حیاتی بهزیستی سالمندان و رشد سریع جمعیت آنان، بررسی نقش متغیرهای مختلف در بهزیستی سالمندان ضروری به‌نظر می‌رسد؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر، مدل‌سازی معادلات ساختاری مهارت‌های ارتباطی و شادزیستی سالمندان ساکن آسایشگاه با نقش واسطه‌ای خودشفقت‌ورزی بود.

روش‌بررسی: 

روش پژوهش حاضر باتوجه به ماهیت آن از نوع تحلیلی و مدل‌سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی سالمندان ساکن آسایشگاه‌های سالمندان مستقر در شهرهای استان گیلان در سال 1399-1398 تشکیل دادند و نمونه‌گیری به‌‌روش دردسترس انجام گرفت. نمونه آماری پژوهش باتوجه به تعداد متغیرهای پژوهش تعداد 210 نفر بود که از میان افراد جامعه آماری انتخاب شدند. به‌منظور جمع‌آوری داده‌ها از پرسش‌نامه شادزیستی آکسفورد (هیل و آرگایل، 2002) و پرسش‌نامه مهارت‌های ارتباطی بین‌فردی (کویین دام، 2004) و مقیاس خودشفقت‌ورزی (نف، 2003) استفاده شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها در نرم‌افزارهای SPSS نسخه 24 و AMOS نسخه 24 با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و مدل‌سازی معادلات ساختاری صورت گرفت. سطح معناداری همه آزمون‌ها 0٫05 بود.

یافته‌ها:

 بررسی ضرایب مسیر مستقیم بین مسیرهای مختلف نشان داد، بین مهارت‌های ارتباطی و خودشفقت‌ورزی (0٫001>p، 1٫1=Beta)، بین مهارت‌های ارتباطی و شادزیستی (0٫001>p، 0٫62=Beta) و بین خودشفقت‌ورزی و شادزیستی (0٫001>p، 0٫37=Beta) به‌طور معناداری رابطه مستقیم وجود داشت؛ همچنین اثر غیرمستقیم مهارت‌های ارتباطی بر شادزیستی با نقش میانجی خودشفقت‌ورزی برابر با 4٫8 بود (0٫013=p). داده‌های گردآوری‌شده با مدل پیشنهادی پژوهش تناسب داشت (3٫05=CMIN/df، 0٫96=GFI، 0٫97=NFI، 0٫086=RMSEA).

نتیجه‌گیری: 

براساس یافته‌های پژوهش، تقویت مهارت‌های ارتباطی در سالمندان موجب افزایش میزان شادزیستی در آن‌ها می‌شود. در این میان خودشفقت‌ورزی نقش واسطه‌ای و موثری دارد.