تحلیلی بر وضعیت توسعه گردشگری ایران با تاکید بر اقامتگاه های بوم گردی
با توجه به پتانسیل های بوم گردی ایران، در بین انواع گردشگری، شانس بیشتری برای بهره مندی از حوزه بوم گردی برای کمک به توسعه کشور وجود دارد و در این زمینه توجه به توسعه اقامتگاه ها راهکاری برای دستیابی به نتایج مطلوب است. هدف این تحقیق، بررسی ظرفیت توسعه اقامتگاه های بوم گردی در استان های ایران بود.
روش شناسی:
این تحقیق توصیفی-تحلیلی در سال 1401 انجام شد. محدوده مکانی تحقیق، استان های ایران بود. معیارهای موثر بر ظرفیت توسعه اقامتگاه های بوم گردی با استفاده از مطالعه پیشینه پژوهشی تهیه شد. معیارهای مورد نظر برای هر یک از استان ها با استفاده از مطالعه پیشینه تحقیقاتی مرتبط در 10 سال اخیر (1391-1401)، سالنامه های آماری و گزارش مراجع ذی صلاح بررسی شد. برای رتبه بندی استان های کشور از روش تاپسیس استفاده شد. تعیین وزن معیارها در روش تاپسیس از طریق آنتروپی شانون انجام شد. نقشه نهایی ظرفیت توسعه اقامتگاه ها در محیط GIS فراهم شد.
یافته ها:
بنابر نتایج، بیشترین ظرفیت توسعه اقامتگاه های بوم گردی بر اساس معیارهای زیرساخت، مدیریت اقامتگاه های بوم گردی و جذابیت های گردشگری برای استان های یزد، اصفهان، تهران، فارس و خراسان شمالی و کمترین ظرفیت برای استان های ایلام، لرستان، کهگیلویه و بویراحمد، سیستان بلوچستان وهرمزگان به دست آمد.
نتیجه گیری:
استان های ایلام، لرستان، کهگیلویه و بویراحمد، سیستان بلوچستان و هرمزگان کمترین ظرفیت توسعه اقامتگاه های بوم گردی را دارند که نیازمند برنامه ریزی و استراتژی های مناسب برای ارتقای این ظرفیت هستند.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.