اثر توام داروی بایولوزاکس- اچ و مکمل زینک برروند اسپرماتوژنز و میزان بیان ژن های DAZL و AR در بافت بیضه موش صحرایی

باروری در مردان شامل توانایی تولید اسپرم  نرمال به تعداد کافی است، عوامل متعددی در روند اسچرماتوژنز و کیفیت پارامترهای اسپرم تاثیرگذار است.  از این عوامل می توان به مصرف بعضی داروهای شیمیایی ازجمله زینک و بایولوزاکس- اچ (ترکیب لوزارتان + هیدروکلروتیازید) از داروهای رایج  در درمان فشار خون اشاره کرد. پژوهش  حاضر به بررسی اثر این داروها براسپرماتوژنز و بیان دوژن موثر بر آن در بیضه رت پرداخته است.

در این مطالعه تجربی32 سر موش نژاد ویستار 10-12 هفته ای تهیه و به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شد (8 =n). گروه شاهد دریافت آب مقطر، گروه تیمار بایولوزاکس- اچ (Lnh) با ترکیب (5/12/50 گرم/کیلوگرم وزن بدن از هیدروکلروتیازید ولوزارتان) و گروه تیمار روی (Zn) با (30 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) وگروه (LnhZn) (20 میلی گرم بایولوزاکس- اچ + روی) به صورت توام و به روش (مری- معده ای) و به مدت 60 روز، ادامه یافت.پس از اتمام دوره، بافت بیضه، پارامترهای اسپرمی و میزان بیان ژن های AR و DAZL در تمامی گروه ها بررسی شد. تحلیل واریانس یک طرفه آنوا و آزمون های توکی انجام شد.  

یافته ها:

 در گروه Lnh کاهش معنادار در تعداد  سلول های اسپرماتید(8/1 ± 34/1) در مقایسه با کنترل مشاهده شد. در گروه Zn، همه عوامل مشابه گروه کنترل بودند و تعداد اسپرماتوسیت ها (1/3 ± 75/11) و سلول های سرتولی (3/4 ± 14/63) در این گروه هادر مقایسه با کنترل افزایش یافت اما این افزایش تنها در تعداد اسپرماتوسیت ها به صورت معنادار مشاهده شد. (0/05<p) گروه LnhZn نتایج مشابهی را در تمام عوامل در مقایسه با گروه کنترل داشت، همچنین بیان ژن های  AR(0/001± 0/0048) و DAZL (0/006 ± 0/008) درگروه Lnh نسبت به کنترل (0/04 ± 1)کاهش معنادار داشت (0/05= p). ژن AR در گروه Zn (0/073 ± 1/247) و LnhZn (0/224± 1/354) در مقایسه با کنترل افزایش بیان را نشان داد و ژن DAZL نیز در گروه های تجربی Zn با مقدار (0/4 ± 1/68) و گروه LnhZn (0/54 ± 1/58) افزایش را به صورت معنادار نشان داد (0/05<p).

نتیجه گیری:

 به نظر می رسد استفاده از مکمل روی سبب بهبود عوارض ناشی از مصرف  بایولوزاکس- اچ بر کیفیت اسپرم شد.