آثار مهاری کورکومین، لاوسون و زنجبیل بر روی خیز پنجه ناشی از کائولین در موش صحرایی

کورکومین پیگمان زرد، زردچوبه است و از آن استخراج می شود. لاوسون یک محصول طبیعی است که از گیاه حنا به دست می آید. زنجبیل از ریزوم های خشک شده گیاهی از تیره زنجبیل به دست می آید. در پژوهش حاضر آثار ضدالتهابی این سه ماده شیمیایی بر روی خیز التهابی ناشی از کائولین بررسی و با اثر ضد التهابی ایبوپروفن مقایسه شد.
این مطالعه تجربی روی موش های صحرایی بالغ نر انجام شد. التهاب حاد به وسیله تزریق 0.1 ml از سوسپانسیون کائولین 4 درصد به داخل کف پنجه ایجاد شد. کورکومین با غلظت های 5 و 10، لاوسون با غلظت های 20 و 40 میکرومول، زنجبیل با دوزهای 5 و 20 و ایبوپروفن با دوز 12 میلی گرم در کیلوگرم به صورت زیرپوستی فورا بعد از تزریق کائولین مصرف شدند. میزان خیز التهابی با اندازه گیری تغییرات حجم پنجه به روش پلتیسمومتری و محتوای رنگ آبی ایوانزا (Evans blue) خارج عروقی در پنجه ملتهب و مقایسه آن با پنجه کنترل در چهار ساعت بعد از تزریق کائولین تعیین شد.
نتایج نشان داد که تزریق کائولین با غلظت 4 درصد، حجم پنجه را به میزان 0.36± 0.06 ml افزایش می دهد که این افزایش حجم توسط کورکومین با غلظت های 5 و 10 میکرومول به میزان 69.4 درصد به طور معنی داری مهار شد (P<0.001). هم چنین غلظت های 20 و 40 میکرومول لاوسون نیز این افزایش حجم پنجه را به ترتیب به میزان 72 و 66 درصد به طور معنی داری مهار نمودند (P<0.001). دوزهای 5 و 20 میلی گرم در کیلوگرم زنجبیل به ترتیب این افزایش حجم را به میزان 38.8 و 44.8 درصد کاهش دادند (P<0.01). اثر ضدالتهابی ایبوپروفن بر روی این خیز التهابی مشابه با آثار کورکومین و لاوسون بوده، اما بیشتر از اثر زنجبیل است (P<0.05). علاوه بر این تزریق کائولین 4 درصد محتوای رنگ آبی ایوانزا خارج عروقی را به میزان 37 درصد افزایش داد که فقط به وسیله دوزهای اندک و زیاد زنجبیل به ترتیب به میزان 30.7 و 33.3 درصد کاهش یافت.
این نتایج پیشنهاد می کنند که کورکومین، لاوسون و زنجبیل خیز التهابی ناشی از تزریق کائولین را مهار می کنند. که اثر مهار کورکومین و لاوسون قابل مقایسه با اثر ایبوپروفن است. هم چنین زنجبیل نشت پروتئین از عروق را نیز کاهش داد