اثر لیتیوم بر تحمل مورفین با استفاده از آزمایش های ضددرد، تعیین نیتریت، بافت شناسی و ایمونوهیستوشیمی قشر پیش پیشانی در موش های سوئیسی نر بالغ

مصرف مزمن اوپیوییدها منجر به بروز تحمل به اثرات ضددردی آنها می شود. پروتیین کیناز C ، آدنیلیل سیکلاز، نیتریک اکساید و گلیکوژن سنتاز کیناز 3 بتا (GSK-3β) مکانیسم های مولکولی درگیر در تحمل مورفین هستند. لیتیوم باعث فعال شدن مسیر فسفاتیدیلینوزیتول 3 کیناز (PI3K) / پروتیین کیناز بتا (AKT) می شود که GSK-3β را مهار کرده و تحمل ناشی از مورفین را کاهش می دهد. این مطالعه به منظور تعیین ثر لیتیوم بر علایم وابستگی به مورفین و تحمل به اثرات ضددردی آن در موش های سوییسی از طریق سیگنالینگ GSK-3β انجام شد.

این مطالعه تجربی روی 56 سر موش سوری سوییسی آلبینو نر بالغ (8 گروه 7 تایی) انجام شد. تزریق داخل صفاقی مورفین با غلظت های 50 ، 50 و 75 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن در ساعات 8 صبح، 11 صبح و 16 عصر به مدت 4 روز انجام شد و تک دوز 50 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن در روز پنجم انجام گردید. اثرات سه دوز خوراکی لیتیوم در غلظت های 1 ، 5 و 10 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن 45 دقیقه قبل از تزریق مورفین، بر تحمل ناشی از مورفین بررسی شد. برای بررسی تحمل ضددرد در روزهای 1 ، 3 و 5 مطالعه، تست های Tail flick و Hot plate انجام شد. در روز آخر مغز موش ها به منظور اندازه گیری سطح نیتریت، ارزیابی بافت شناسی و ایمونوهیستوشیمی برای p-گلیکوژن سنتاز (p-GSSer640) جمع آوری شدند.

 مصرف همزمان لیتیوم به طور معنی داری تحمل ضددرد را در مقایسه با گروه مورفین در روز 3 و 5 افزایش داد (P<0.05). لیتیوم افزایش سطح نیتریت ناشی از مورفین و همچنین آسیب مغزی را کاهش داد. لیتیوم، اثرات محافظتی بر تحمل به مورفین را در آزمایش ایمونوهیستوشیمی 640p-GSSer نشان داد و فسفوریلاسیون GS در ریشه سرین 640 توسط GSK-3β را کاهش داد.

 تجویز لیتیوم سبب کاهش تحمل مورفین در موش های سوییسی نر بالغ گردید.