یکپارچه سازی و تعیین سهم مشارکت طرفین در قراردادهای عملیات یکپارچه

کشورهای دارای منابع هیدوروکربونی از جمله ایران به منظور استخراج این منابع به طور معمول ترجیح می دهند با تفکیک مناطق نفت خیز به بلوکها و واگذاری هرکدام با قراردادی جداگانه به شرکتهای پیمانکار، از توانمندی فنی و مالی ایشان بهره مند شوند اما طبیعت به راحتی با توافقات بشری هماهنگی ندارد. این موضوع را می توان با نمونه های فراوانی از ناهماهنگی های میادین نفت و گاز با مرزهای قراردادی از پیش تعریف شده نشان داد. ذخایر هیدروکربنی ممکن است در بین دو یا چند منطقه قراردادی قرار بگیرند بگونه ای که درغیاب تمهیدات لازم، رقابتی مخرب جهت برداشت از مخزن مشترک شکل بگیرد اما اینکه چگونه پیمانکاران دو یا چند منطقه قراردادی جداگانه می توانند با ترک رقابت، هزینه ها را تقلیل داده و با یکدیگر نسبت به افزایش بازدهی نهایی مخزن همکاری نمایند موضوعی است که قراردادهای یکپارچه سازی و عملیات ناحیه یکپارچه برای پرداختن به آن به وجود آمده اند. تعیین سهم طرفین از حقوق و تعهدات در این مدل همکاری، با توجه به فقدان اطلاعات اطمینان بخش از مختصات مخزن مشترک در هنگام انعقاد قرارداد با چالشهایی همراه است. تحلیل موضوع نشان می دهد که تمهیدات قراردادی می بایست فراهم کننده امکان بازنگری در تعیین سهم طرفین همگام با تکامل داده ها در روند پیشرفت پروژه باشد تا از این رهگذر نهایتا هر طرف به سهم منصفانه خویش دست یابد.