تمایل به برقراری ارتباط، هراس از ارتباط، و درک شخصی از توانایی برقراری ارتباط در زبان اول و زبان دوم در بین زبان آموزان ایرانی: یک تحقیق مقایسه ای

در عصر آموزش زبان به صورت محاوره ای اصلی ترین هدف از زبان آموزی تشویق زبان آموز به جستجویفرصت های ارتباطی و تمایل آنان به برقراری ارتباط در چنین موقعیت ها شناخته شده است. از آنجایی که ارتباطبین تمایل به برقراری ارتباط و متغیرهای دیگر ممکن است به طرز قابل ملاحظه ای از فرهنگی به فرهنگ دیگرتغییر کند، مطالعه حاضر ارتباط بین تمایل به برقراری ارتباط، هراس از ارتباط و درک شخصی از توانایی برقراریارتباط در فارسی و انگلیسی را مورد بررسی قرار داد. تعداد 235 زبان آموز ایرانی بزرگسال فارسی زبان از طریقروش نمونه گیری در دسترس برای شرکت در این تحقیق انتخاب شدند. جامعه آماری متشکل از 118 زبان آموزسطح متوسط و 113 زبان آموز سطح متوسط رو به بالا بود. انتقال پذیری و قابل پیش بینی بودن متغیرهایارتباطی از زبان اول به زبان دوم توسط تحلیل درجه همبستگی و رگرسیون خطی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها نشان داد که در بین متغیرهای ارتباطی، هراس از ارتباط بیشتر حالت یک صفت فردی را داشت که از زباناول به زبان خارجی منتقل می شد. تمایل به برقراری ارتباط درزبان فارسی به میزان بسیار کمی این تمایل را درزبان انگلیسی پیش بینی می کرد. همچنین درک شخصی از توانایی برقراری ارتباط در فارسی فقط 15 ٪ همینمتغیر در زبان انگلیسی را پیش بینی می کرد. یافته های این تحقیق می تواند به معلم ها در درک این موضوع کهکدام متغیرهای ارتباطی حالت یک صفت فردی را دارند یا بسته به موقعیت تغییر می کنند، کمک کند.