سالیابی دو نمونه باستانی به روش ترمولومینسانس و تاثیر ناحیه پلاتو در سن نمونه ها

یکی از روش های سالیابی آثار باستانی خصوصا سفال، خشت، آجر و تمام اشیایی که در دمای 450C پخته می شوند، با هر رنگ و لعابی که باشند استفاده از روش های ترمولومینسانس است. در این روش اساس سالیابی پاسخ ترمولومینانس کانی های کوارتز و فلدسپار می باشد. آخرین باری که نمونه تا دمای 450C   گرما دیده است را زمان صفر نمونه در نظر گرفته و عمر نمونه ساخته شده از این لحظه محاسبه می شود. یکی از نمونه ها طبق سالیابی به روش رادیوکربن دارای سن تقریبی 8000 سال و دیگری 2000 سال می باشد که هدف از انتخاب این دو نمونه با عمرهای متفاوت، تاثیر ناحیه پلاتوی به دست آمده از منحنی درخش نمونه ها در تخمین سن آن هاست. در هر دو نمونه میزان دز جذب شده در نمونه پس از آخریش گرمایش نمونه محاسبه شده و سپس با میزان دز سالانه نمونه در منطقه مقایسه شد و از ناحیه پلاتو جهت تعیین بازه دمایی مناسب منحنی ترمولومینسانس جهت تعیین میزان دز جذ شده استفاده شده است. با توجه به ناحیه پلاتو بازه دمایی مناسب برای دو نمونه کاملا متفاوت می باشد و نمونه ای که دارای عمر طولانی تری بوده است محدوده دمایی پایدارش در دماهای بالاتری نسبت به نمونه با عمر کمتر می باشد. در این مقاله ناحیه پلاتو برای نمونه با سن 9303 از دمای 388C و برای نمونه با سن 2295 از دمای  341C آغاز شده است که نشان دهنده ارتباط بین سن نمونه و ناحیه پلاتو می باشد.