راهکارهای اجتماعی در جهت مقابله با «احساس تنهایی» براساس آموزه های قرآن، حدیث و روان شناسی

احساس تنهایی، تجربه ذهنی ناخوشایندی است که فرد نوعی تهی‌بودن و خلا درونی را احساس می‌کند. در‌صورت بروز این احساس، نقصی جدی در شبکه ارتباطی اجتماعی شخص اتفاق می‌افتد. از دیگر سو، بنابر باور برخی از محققان علوم دینی این مکانیزم روان‌‌شناختی، با ایجاد علقه و پیوند با خداوند، قابل دفع و رفع است؛ و این امر درونی پاتالوژیک می‌تواند با پی‌‌جویی و رویارویی جدی با آن، کنترل گردد. پژوهش پیش‌‌رو، با روش توصیفی- تطبیقی و با ابزار کتابخانه‌‌ای، نظرات برخی روان‌‌شناسان را بر اساس آموزه‌های قرآن و حدیث، مورد ارزیابی قرار داده و با مقایسه تطبیقی، به پی‌‌جویی و چاره‌اندیشی در این‌‌ باره پرداخته است. برابر یافته‌های این نگاره، راهکارهای اجتماعی گروهی از رهیافت‌‌ها هستند که در مقابل فردیت قرار دارند و در چهار گروه (ایجاد نظام‌های حمایتی، فعالیت‌‌های گروهی، ازدواج و اشتغال) توصیف می‌‌شوند. با این بررسی، می‌توان هم‌‌راستا و هم‌جهتی برخی نظرات روان‌‌شناسی و آموزه‌‌های قرآن و حدیث را تایید نمود و بر عدم تهافت؛ بلکه هم‌‌سویی و مکمل یکدیگر بودن آن‌‌ها، تاکید ورزید.