تعیین اثر سیستم رفتاری مغز بر آسیب پذیری روانی با میانجیگری حساسیت اضطرابی، عواطف و تحمل پریشانی در بیماران مبتلا به دیابت

پیش زمینه و هدف:

افراد مبتلا به دیابت، به طور بالقوه ای در برابر تهدید عوامل دیگر مانند عواطف منفی، نقص سیستم عصبی و حساسیت به اضطراب قرار می گیرند، که در گرفتار آمدن یا نیامدن آن ها در زخم های ناشی از دیابت تاثیر می گذارد. هدف از مطالعه بررسی تاثیر سیستم مغزی رفتاری بر بیماران زن دیابتی در معرض آسیب پذیری روانی با نقش میانجی حساسیت اضطرابی، عواطف مثبت و منفی و تحمل پریشانی بود.

مواد و روش کار:

 این پژوهش ازنظر هدف، کاربردی و ازنظر روش، جزء مطالعات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی زنان مبتلا به دیابت کلینیک تخصصی دیابت شهر کرج در نیمسال اول سال 1401 تشکیل دادند، که390 نفر به عنوان حجم نمونه به روش هدفمند انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسش نامه سیستم های مغزی رفتاری کارور و وایت، پرسش نامه سلامت روانی (SCL-25)، حساسیت اضطرابی تیلور و کاکس، عواطف مثبت و منفی واتسون، کلارک و تلگن و پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های معادلات رگرسیونی با استفاده از نرم افزار های 18 SPSS و23 Amos انجام گرفت.

یافته ها:

 نتایج نشان داد که متغیرهای سیستم مغزی رفتاری، حساسیت اضطرابی، عواطف مثبت و منفی و تحمل پریشانی دارای اثر مستقیم و معنی داری بر آسیب پذیری روانی هستند. همچنین مسیر غیر مستقیم اثر سیستم مغزی رفتاری با میانجی گری حساسیت اضطرابی، عواطف مثبت و منفی و تحمل پریشانی بر آسیب پذیری روانی مورد تایید واقع گردید. به طور کلی مدل پژوهش تایید شد و متغیرهای پژوهش توان پیش بینی 69 درصدی از متغیر آسیب پذیری روانی را دارا بودند.

بحث و نتیجه گیری:

 با توجه به نقش سیستم مغزی رفتاری، حساسیت اضطرابی، عواطف مثبت و منفی و تحمل پریشانی بر آسیب پذیری روانی لازم است درمان کنندگان جهت کاهش آسیب روانی سیستم مغزی رفتاری، حساسیت اضطرابی، عواطف مثبت و منفی و تحمل پریشانی، برنامه هایی تدوین نمایند تا با تغییر این متغیرها آسیب روانی در این بیماران کاهش یابد.