شناسایی عوامل بازدارنده پذیرش فناوری انرژی های تجدیدپذیر در مناطق روستایی شهرستان دشتستان: کاربرد نظریه بنیانی

مشکلات فزاینده محیط زیستی، اقتصادی و اجتماعی، دولت ها و سیاست گذاران را وادار کرده است با به کارگیری فناوری های انرژی های تجدیدپذیر، آینده انرژی پایدار را تضمین کنند. با این حال، موانع مختلفی بر سر راه توسعه فناوری انرژی های تجدیدپذیر وجود دارد؛ بنابراین مطالعه حاضر براساس رویکرد کیفی و با استفاده از روش نظریه بنیانی به واکاوی موانع پذیرش فناوری انرژی های تجدیدپذیر در بخش کشاورزی شهرستان دشتستان در جنوب کشور پرداخته است.

میدان مورد مطالعه تحقیق را بهره برداران در سطح شهرستان شامل زراعتکاران و باغداران (23 نفر) تشکیل داده اند که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و مصاحبه های آزاد با آن ها صورت گرفت. درنهایت مصاحبه ها با استخراج 41 مانع از دیدگاه بهره برداران به اشباع نظری رسید.

براساس نتایج مصاحبه ها عواملی از قبیل نبود سیستم های ذخیره سازی انرژی، اعتمادنداشتن کشاورزان، مشکلات مالی، بی توجهی سیاست مداران و برنامه ریزان، نداشتن مهارت حرفه ای کشاورزان برای استفاده، هزینه بالا به منظور راه اندازی اولیه سیستم، متناوب بودن و همیشه در دسترس نبودن منابع تولید انرژی از مهم ترین موانع پذیرش فناوری انرژی های تجدیدپذیر از سوی کشاورزان شناسایی شدند. همچنین این موانع در هشت دسته شامل موانع اقتصادی و حمایتی، فنی و زیرساختی، قانونی و سیاست گذاری، آموزشی و مهارتی، تکنولوژیکی، اجتماعی، انسانی و انگیزشی طبقه بندی و تجزیه و تحلیل شدند. درنهایت این طبقات به صورت سازوکار برای برون رفت از مسیله مدنظر در قالب مدل پارادایمی براساس نظریه استراوس و کوربین جایگذاری شدند.

نتیجه ‏گیری: 

نتایج این مطالعه به سیاست گذاران و برنامه ریزان در زمینه انرژی کمک می کند تا تلاش های آتی خود را در به کارگیری فناوری های انرژی تجدیدپذیر در بخش کشاورزی برای برنامه ریزی و توسعه انرژی پایدار متمرکز کنند.