پیش بینی نشانگان نارسایی توجه-بیش فعالی در کودکان بر اساس الگوهای ارتباطی والدین در خانواده، مشکلات روابط بین فردی در خانواده و سبک های دلبستگی مادران

الگوهای ارتباطی والدین و کیفیت روابط بین فردی در خانواده ادر چارچوب عوامل تشدیدکننده نشانگان اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی در کودکان مورد توجه قرار گرفته است . این پژوهش با هدف پیش‌بینی شدت نشانگان نارسایی توجه/ بیش فعالی در کودکان بر اساس الگوهای ارتباطی والدین در خانواده، کیفیت روابط بین فردی و سبک‌های دلبستگی مادران انجام شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی استبود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه کودکان مبتلا به نشانگان نارسایی توجه/ بیش فعالی شهر قم در سال 1400 بود که از بین آن‌ها 270 نفر بر اساس جدول کرجسی و مورگان به روش نمونه‌گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از مقیاس تجدیدنظرشده الگوهای ارتباطی خانواده ریچی و فیتزپاتریک (Ritchie & Fitzpatrick,1990)، مقیاس مشکلات بین‌فردی(Herwitz et al.,1988) ، پرسشنامه سبک‌های دلبستگی بزرگسالان (Hazen and Shaver, 1987)و پرسشنامه نشانگان اختلال کاستی نارسایی توجه/ بیش فعالی (Snape,1980) جمع‌آوری شد. تجزیه و تحلیل یافته‌ها از طریق ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون نشان دادند که بین جهت‌گیری گفت و شنود و سبک های دلبستگی ایمن با شدت نشانه‌های نشانگان اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی همبستگی منفی معنا‌دار و بین جهت‌گیری همنوایی، مشکلات بین فردی و سبک‌های دلبستگی هراسان، دل مشغول و دوری جو با شدت نشانگان اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی در کودکان همبستگی مثبت معنا‌دار وجود دارد (05/0< p). نتایج نشان داد که همنوایی، مشکلات روابط بین فردی، گفت و شنود و سبک دلبستگی هراسان در پیش‌بینی شدت نشانگان اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی نقش دارند