بررسی و تحلیل جایگاه زن و نمادهایی با رویکرد مونث در علامت های عاشورایی ایران از دوران صفویه تا کنون

خاستگاه اکثر نمادها به فرهنگ اساطیری ایران به دوره باستان برمی‌گردد و درخصوص حضور زنان تا حدود زیادی نیز باورهای اسلامی و دینی دخیل بوده است. همچنین خاستگاه برخی از نمادهای حاکم بر علامت مانند پنجه باتوجه‌به شواهد باستان‌شناختی بسیار پیش از دوره اسلامی، در میان اقوام مدیترانه، بین‌النهرین، مصر و شمال آفریقا و همچنین نزد یهودیان معمول بوده است که کهن‌ترین آن در تمدن بین‌النهرین و در عراق کنونی پیدا شده است. روش تجزیه و تحلیل پژوهش،تحلیل محتوای کیفی بوده و روش گردآوری مطالب کتابخانه‌ای و میدانی است. در ایران تقریبا از دوران صفویه به‌صورت بارز، علم و توغ جزو ابزارآلات عزاداری ویژه محرم محسوب می‌شد. توغ و علامت در کل نمادی از علمدار کربلا  حضرت عباس(ع) است. مسیله این است که حال چرا علامتی که نشان ایشان است، توانسته ارتباطی عمیق با زن چه از منظر ساخت، چه از منظر علامت‌کشی، چه از منظر نذورات و توسل و چه از منظر وجود برخی از نمادها با خاستگاهی مونث بر روی علامت‌ها همراه شود. یافته‌های پژوهش حاکی از این است که باتوجه‌به جایگاه زن در فرهنگ ایران باستان و فرهنگ اسلامی، زنان در نمادهایی عاشورایی ایرانی نیز باتاب یافته‌اند.

اهداف پژوهش:

بررسی و تحلیل جایگاه زن در علامت‌های عاشورایی ایران.
بررسی جایگاه نمادهایی با رویکرد مونث در علامت‌های عاشورایی ایران از دوران صفویه تاکنون.

سوالات پژوهش:

باورهای دینی و اسلامی بر جایگاه زنان مومنه در مناسک دینی عاشورایی تا چه حد مصداق داشته است؟
خاستگاه عناصر مونث برگرفته از اساطیر غیرایرانی موجود بر علامت‌ها مربوط به کدام تمدن‌هاست؟