مروری بر پوشش های ضدخوردگی خودترمیم شونده بر پایه رزین اپوکسی

رزین های اپوکسی به طور گسترده-ایی به عنوان یک ماده پوششی برای حافظت از فلزات در کاربردهای مختلف، به کار می رود. ویژگی هایی نظیر فرآیندپذیری بسیار خوب، مقاومت شیمیایی عالی، عایق بودن خوب نسبت به الکتریسته و چسبندگی قوی رزین اپوکسی به مواد غیر هم جنس موجب شده است این مواد به طور گسترده در صنایع تولید پوشش مورد توجه قرار گیرند. پوشش های اپوکسی مستعد آسیب هایی نظیر میکروترک می باشند. این نوع آسیب دیدگی ها موجب ایجاد نقایصی در پوشش، افت ویژگی های ظاهری (زیبایی) و استحکام مکانیکی پوشش می شوند. همچنین مسیرهایی برای تسریع ورود آب، اکسیژن و گونه های خورنده به سطح فلز ایجاد می شود، در نتیجه خوردگی های موضعی در فلز رخ می دهد. فرآیند ترمیم قطعات ساخته شده از پوشش های پلیمری زمان بر، گران قیمت و در بسیاری از موارد امکان تشخیص آسیب و دسترسی به آن ها برای انجام ترمیم غیرممکن می باشد. از این رو یافتن راه حلی به منظور ترمیم خودکار میکروترک ها بدون نیاز به مداخله بشر و جایگزینی مواد جدید، بسیار حایز اهمیت می باشد. بنابراین، به دنبال پژوهش و تلاش های زیادی که در این زمینه انجام شده است، این مهم با طراحی سامانه های هوشمند خودترمیم شونده عملی می گردد. رایج ترین روش تهیه پوشش های خودترمیم شونده، میکروکپسوله کردن عامل ترمیم در پوسته های پلیمری یا معدنی و جااسازی میکروکپسول های تهیه شده در ماتریس اپوکسی می باشد. بررسی خاصیت خودترمیمی در پوشش های اپوکسی با آزمون های طیف سنجی امپدانس الکتریکی و اسپری نمک انجام می گیرد. در این پژوهش، مطالعات انجام شده در زمینه پوشش های اپوکسی خودترمیم شونده، مرور خواهد شد.