مقایسه نظام حقوقی ایران با اسناد بین المللی در ارتباط با عدالت آموزشی در اقلیت های قومی مذهبی

نظر به جایگاه آموزش در تعالی و پیشرفت جوامع، اسناد بین المللی و به تبعیت از آن نظام های حقوقی مختلف قواعدی را در راستای نیل به عدالت آموزشی تدوین نموده اند. با توجه به شرایط خاص اقلیت های مختلف و نیازهای خاص آموزشی آنها ممکن است عدالت آموزشی در خصوص این گروه ها به نحو مطلوب اعمال نشود. لذا در این خصوص نیاز به تدوین قوانین صریح و بدون ابهام است. با توجه به نوع پژوهش اخیر، ابتدا اطلاعات مورد نیاز گردآوری و تدوین شده است. این کار با استفاده از روش کتابخانه ای و فیش برداری انجام پذیرفته است. بعد از گردآوری داده ها، تجزیه و تحلیل اطلاعات انجام شده است. لذا روش مورد استفاده در پژوهش اخیر، روش توصیفی تحلیلی بوده است. با بررسی های انجام شده مشخص است نظام حقوقی ایران همسو با اسناد بین المللی مقرراتی را در راستای اعمال عدالت آموزشی در مورد اقلیت ها وضع نموده است. این مقررات در سطح قانون اساسی و قوانین عادی قابل ملاحظه می باشد. در خصوص اقلیت های دینی میان اسناد بین المللی و مقررات داخلی هماهنگی کامل وجود ندارد. نظام حقوقی ایران اعمال عدالت آموزشی را در خصوص تمامی اقلیت های دینی به رسمیت نشناخته است. این امر ریشه در داشته های دینی دارد. این رویکرد نظام حقوقی ایران با توجه به مفادی از اسناد بین-المللی که به نوعی جواز این محدودیت را به دولت ها اعطا کرده اند قابل توجیه می باشد.