تاثیر مدت زمان ریکاوری فعال بر تغییرات HSP72 در پاسخ به یک جلسه فعالیت تناوبی شدید در شناگران زن

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر مدت زمان ریکاوری فعال بر تغییرات HSP72 در پاسخ به یک جلسه فعالیت تناوبی شدید در شناگران زن بود. در این تحقیق شبه تجربی، 10 شناگر زن با دامنه سنی 20 تا 26 سال، با طرح متقاطع در دو گروه تجربی 1 (10 نفر) و تجربی 2 (10 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی ها مسافت های 25 متر را با حداکثر سرعت شنا کردند، مدت ریکاوری فعال در گروه تجربی 1، سه برابر مدت شنا و در گروه تجربی 2، چهار برابر مدت شنا بود. شدت فعالیت هنگام بازیافت فعال 50 تا 60 درصد حداکثر ضربان قلب آزمودنی ها در نظر گرفته شد. آزمودنی ها مسافت های 25 متر را تا زمان واماندگی شنا کردند. نمونه های خونی پیش از شروع جلسه تمرین و پس از مرحله بازیافت جمع آوری شد. برای تحلیل داده ها از آنووا با اندازه گیری های مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد بین دو زمان بازیافت (1 به 3 و 1 به 4) ازلحاظ اثرگذاری بر HSP72 تفاوت معنا داری وجود ندارد. شناگران هم می توانند از ریکاوری سه برابر مدت وهله های شنا استفاده کنند و هم از ریکاوری چهار برابر و این دو نوع بازیافت از لحاظ اثرگذاری بر HSP72 تفاوت معناداری با یکدیگر ندارند.