نگاهی به ویژگیهای سبکی اشعار محمد تقی علی آبادی مازندرانی (ملالی)

 یکی از بهترین شیوه ها در معرفی و شناساندن پیشینه فرهنگی اقوام و ملل گوناگون و اصالت آنان، توجه به نسخه های خطی است؛ چراکه این نسخ بخشی از میراث و شناسنامه فرهنگی، ادبی و تاریخی یک ملت است و معرفی و تصحیح آنان گامی بلند در ارج نهادن و تقویت بنیانهای فرهنگی و ادبی یک زبان به حساب می آید. یکی از این نسخه ها، نسخه خطی کلیات میرزا تقی صاحب علی آبادی از شاعران نیمه دوم قرن سیزدهم است. هدف اصلی این پژوهش، معرفی نسخه خطی کلیات این شاعر توانمند و بررسی و تحلیل ویژگیهای سبکی آن از سه منظر زبانی، ادبی و فکری است.

 روش کار در این جستار به شیوه توصیفی تحلیلی است و داده ها بطریق برگه نویسی و نمونه برداری از متن با مطالعه و بررسی مکرر و انتخاب گزینه های تکرارشونده جمع آوری شده اند. گاه ذکر موارد شاذ و نادر به پاسخگویی و نزدیک شدن به سوالات پژوهش کمک نموده است.

 یافته های پژوهش حاکی از آن است که محتوای این اثر دارای برخی ویژگیهای سبک خراسانی ازقبیل ترکیبات و لغات قدیمی، کاربرد افعال در شکل کهن، استفاده از آرایه های ادبی، تشبیهات، کنایات قابل فهم و استعاره های زودیاب است. این شاعر، امکانات زبانی و ادبی را در خدمت آموزه های دینی و مدح شاهان و حاکمان زمان خویش به کار گرفته است.

 نتایج پژوهش نشانگر آن است که میرزا محمدتقی علی آبادی مازندرانی با ذوقی ادبی به شیوه قدما، بویژه شاعران سبک خراسانی، در سرودن قصیده موفق عمل نموده است. توصیف ممدوحان، تشبیهات و استعاره های زودفهم، زبان ساده و بعضا کاربرد ترکیبات عربی به سیاق دشوار بنا به اقتضای سبک درباری، ذکر اصطلاحات دینی، قرآنی و عرفانی از ویژگیهای این منظومه است.