مقایسه اثربخشی دو درمان گروهی متمرکز بر شفقت و مثبت نگر بر همدلی و احساس شادکامی در دختران نوجوان با سابقه خودجرحی

 خودجرحی در نوجوانان به رفتارهای خود آسیب رسان عمدی اشاره دارد که فاقد هر گونه انگیزه یا قصد بیرونی از پیش تعیین شده است و هزینه های سلامت روان شناختی و جسمانی را در حوزه بهداشت و سلامت برای جوامع بشری به همراه دارد. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی دو درمان گروهی متمرکز بر شفقت و مثبت نگر بر همدلی و احساس شادکامی در دختران نوجوان با سابقه خودجرحی انجام شد.

پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه آزمایش و گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دختر مشغول به تحصیل در مقطع متوسطه دوم منطقه 4 شهر تهران در سال تحصیلی 400-1399 بودند، که از بین آن ها با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای تعداد 45 نفر که واجد ملاک های ورود به مطالعه بودند، انتخاب و در سه گروه (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) گمارش تصادفی شدند. داده ها با پرسشنامه های  اطلاعات جمعیت شناختی ، همدلی و همدردی در نوجوانان Vossen و همکاران (2015)، شادکامی اکسفورد  Hills and Argyle  (2002) گردآوری شد.

در مرحله پس آزمون بین میانگین نمره احساس شادی و همدلی در افراد سه گروه از نظر آماری تفاوت معناداری وجود دارد (0/05>P). همچنین، نتایج آزمون تعقیبی بن فرونی نشان داد که در میزان اثربخشی دو روش درمان متمرکز بر شفقت و درمان مثبت گرا بر همدلی تفاوت معناداری وجود ندارد (0/05<P). با این حال، رویکرد مثبت گرا در مقایسه با درمان متمرکز بر شفقت تاثیر بیشتری برافزایش احساس شادکامی داشته است (0/05>P).

یافته ها آشکار ساخت که مداخله های روان شناختی مانند درمان متمرکز بر شفقت و درمان مثبت گرا می توانند به افزایش همدلی و شادکامی در دختران نوجوان با سابقه خودجرحی منجر شوند. هر چند که، درمان مثبت نگر به دلیل چالش با ناامیدی و افکار منفی و ایجاد امید در نوجوانان به حس شادی بیشتری در آنها انجامید. کاربرد مداخله های روان شناختی به صورت گروهی در مدارس و مراکز آموزشی می تواند به دیده شدن این نوجوانان، کاهش نگرانی ها و در نهایت بهزیستی روان شناختی آنها کمک کند.