اثر روش های مدیریت علف های هرز بر خصوصیات زراعی، عملکرد و اجزای عملکرد برنج هوازی و ندا در کشت بذری و نشایی

مطالعه حاضر جهت ارزیابی اثر روش های مدیریت علف های هرز بر عملکرد و اجزای عملکرد برنج هوازی و ندا در دو سیستم کشت بذری و نشایی در یک آزمایش مزرعه ای در سال 1397 در مزرعه تحقیقاتی دشت ناز ساری انجام شد. این آزمایش به صورت تجزیه مرکب در مکان با سه تکرار اجرا شد. فاکتورهای آزمایش شامل نحوه ی کاشت (بذری، نشایی)، ژنوتیپ شامل ژنوتیپ هوازی و رقم ندا و مدیریت علف های هرز (به عنوان مکان) شامل (1-وجین (عاری از علف هرز)، 2-شاهد (آلوده به علف هرز به صورت متناظر)، 3-بیس پایریباک سدیم، 4-پندی متالین، 5- تریافامون، 6-بیس پایریباک سدیم+پندی متالین و 7-تریافامون+پندی متالین) بودند. فاکتور مدیریت علف های هرز به عنوان مکان در نظر گرفته شد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که بیشترین میزان تاثیر مدیریت در پنجه بارور نسبت به شاهد مربوط به فاکتور وجین بود و طول پانیکول در ژنوتیپ هوازی بیشتر از ژنوتیپ ندا بود. بیشترین میزان دانه پر در کاشت صورت بذری در ژنوتیپ هوازی در تیمار وجین و سپس بیس پایریباک سدیم+ پندی متالین و تریافامون +پندی متالین به دست آمد. میزان دانه پوک در کشت نشایی در مقایسه با کشت بذری بیشتر بود. همچنین بیشترین میزان عملکرد در هر دو ژنوتیپ ندا و هوازی، در تیمار وجین و سپس بیس پایریباک سدیم+ پندی متالین و تریافامون +پندی متالین مشاهده شد. با توجه به هزینه کارگری و طولانی بودن زمان وجین، استفاده از ترکیب علفکش های بررسی شده جهت بهبود صفات زراعی برنج پیشنهاد می شود.