تاثیر طرحواره درمانی بافتاری بر حساسیت بین فردی و خودکارآمدی مقابله ای دخترهای نوجوان دارای اضطراب اجتماعی

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بافتاری بر حساسیت بین فردی و خودکارآمدی مقابله ای دانش آموزان دختر دارای اضطراب اجتماعی بود. پژوهش حاضر از نظر روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری یک ماهه بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم 15 تا 16 سال شهر برازجان بود که در سال 1401-1400 به تحصیل اشتغال داشتند. در ابتدا، دانش آموزان سیاهه ترس اجتماعی (SPIN) را تکمیل کردند و 40 دانش آموز که نمره اضطراب اجتماعی آنان بیش از آزمودنی های دیگر بود، به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایشی و گواه (هر گروه 20 نفر) گمارده شدند. سپس پیش از اجرای مداخله، مقیاس حساسیت بین فردی (ISS) و مقیاس خودکارآمدی مقابله ای (CSES) به کمک آزمودنی ها تکمیل شد. پس از آن، گروه آزمایشی در 8 جلسه 70 دقیقه ای و به صورت آموزش مجازی، تحت درمان قرار گرفت و گروه گواه، مداخله ای دریافت نکرد. پس از آخرین جلسه پس آزمون اجرا و یک ماه پس از اتمام جلسات نیز بار دیگر پیگیری از هر دو گروه گرفته شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه های تکراری در نرم افزار SPSS ویراست 25 استفاده شد. نتایج نشان می دهد طرحواره درمانی بافتاری می تواند بر کاهش حساسیت بین فردی و همچنین افزایش خودکارآمدی مقابله ای موثر باشد و این تاثیر در طول زمان نیز ماندگار است (01/0 <p). با توجه به نتایج پژوهش، پیشنهاد می شود درمانگران و متخصصان بالینی، طرحواره درمانی بافتاری را به منزله رویکرد درمانی موثر در زمینه اختلال اضطراب اجتماعی مدنظر قرار دهند.