مقایسه دو روش آموزش حضوری و غیرحضوری در یادگیری مفاهیم احیای قلبی ریوی پیشرفته در بین کارورزان بخش اورژانس

آموزش مجازی در حیطه پزشکی، مبحث جدیدی نیست، اما در شرایط محدودیت حضور دانشجویان به علت پاندمی کووید- 19 مورد توجه خاص قرار گرفته است. در پژوهش حاضر روش آموزش حضوری (چهره به چهره) و آموزش غیرحضوری (مجازی- الکترونیکی) در یادگیری مفاهیم احیای قلبی ریوی پیشرفته در بین کارورزان بخش اورژانس بیمارستان بعثت همدان انجام گرفته است.

در این مطالعه مداخله ای، تعداد 60 نفر از کارورزان پزشکی بخش اورژانس بیمارستان بعثت همدان در 6 ماهه اول سال 1399 با استفاده از نرم افزار G POWER به روش تصادفی به دو گروه 30 نفره تقسیم (یک گروه تحت آموزش حضوری و گروه دیگر به روش غیرحضوری - مجازی) شدند. مهارت تیوری و عملی هر دو گروه قبل و بعد از آموزش دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفته و با استفاده از آمارهای توصیفی و آزمون های آماری استنباطی با هم مقایسه و تحلیل شدند.

میانگین نمره تیوری کارورزان تحت آموزش غیر حضوری به طور معنی داری بیشتر از کارورزان تحت آموزش حضوری بود (0/013=p). اما از نظر میانگین نمره آزمون OSCE تفاوت معنی دار مشاهده نشد (0/136=p). سطح علمی و اطلاعات اولیه کارورزان مورد مطالعه در هر دو گروه یکسان بود، به طوری که نمره تیوری و آسکی دانشجویان با سن، جنس، معدل تحصیلی و مقطع کارورزی ارتباط آماری معنی دار مشاهده نشد. نتایج نشان داد که بین دانشجویان تحت آموزش حضوری و غیر حضوری از نظر رضایت مندی تفاوت معنی دار وجود ندارد.

هر دو روش آموزش حضوری و غیر حضوری در یادگیری مفاهیم احیای قلبی ریوی پیشرفته در کارورزان بخش اورژانس موثرند. اثربخشی آموزش غیرحضوری در یادگیری دانش تیوری بیشتر از مهارت عملی است.