واقع گرایی ساختاری و ساختارگرایی تجربه گرا

مقاله پیش رو مطالعه ای انتقادی و مقایسه ای بر دو روایت از ساختارگرایی علمی است. پس از مقدمه ای کوتاه، در بخش 2 مقدمات مفهومی جدال کهنه واقع گرایی-ناواقع گرایی در فلسفه علم را به اجمال فراهم می آوریم؛ واقع گرایی علمی رویکرد معرفتی مثبت و خوش بینانه ای به نتایج نظریه های علمی (به ویژه درباره هویات مشاهده ناپذیر) است. دو استدلال مهم پیرامون جدال یادشده در بخش 3 معرفی و بررسی خواهند شد؛ اختلاف واقع گرا و ناواقع گرا نهایتا بدین بازمی گردد که بایستی (به معنای خاصی) به دنبال تبیین موفقیت های علم باشیم یا خیر. در بخش 4، با تکیه بر مقاله ای جریان ساز از جان ورال، خواهیم دید که واقع گرایی ساختاری با نظرداشت همان دو استدلال مهم پیرامون (نا)واقع گرایی علمی، و به عنوان موضعی میانی و روایتی تعدیل شده از واقع گرایی پیشنهاد شده است: شناخت فراتجربی علمی تنها متوجه ساختار جهان (مشاهده ناپذیر) است. هرچند ورال در این باره صراحت ندارد، تلاش می کنیم فهمی اولیه از معنای ساختار نزد وی فراهم آوریم. صورت بندی دقیق تر ورال از واقع گرایی ساختاری بر پایه رمزی سازی در بخش 5 معرفی و ارزیابی خواهد شد. شاید مشهور ترین تهدید برای واقع گرایی ساختاری اشکال نیومن باشد: ساختارگرایی مستلزم صدق بدیهی نتایج غیرمشاهده ای نظریه های علمی است. در بخش 6، مفصلا بدین اشکال پرداخته و استدلال می کنیم که واقع گرایی ساختاری می تواند از آن رهایی یابد. از سوی دیگر، باس ون فراسن از روایتی ناواقع گرا از ساختارگرایی علمی دفاع می کند، ساختارگرایی تجربه گرا، که خاستگاهش وابستگی بازنمایی علمی به مدل ها یا ساختارهای ریاضی است. پس از معرفی این دیدگاه در بخش 7، تفاوت های آن با واقع گرایی ساختاری را تحلیل خواهیم کرد. پیش از جمع بندی و پایان سخن، در بخش 8 خواهیم دید که ساختارگرایی تجربه گرا نیز از مشابه اشکال نیومن و تهدید بدیهی شدگی در امان نیست. از جمله چنین تهدیدی است که ون فراسن را به سویه ای غیرساختاری از بازنمایی علمی متوجه می سازد: سویه نظرگاهی/اشاری. در واپسین استدلال، برآنیم نشان دهیم که به رسمیت شناختن این سویه از بازنمایی علمی تنها در صورتی برای دفع اشکال بدیهی شدگی کافی ست که ون فراسن از تعهد جداگانه اش به تعبیر تحت اللفظی زبان علم عقب بنشیند.