نقش سبک های دلبستگی، ذهنی سازی و احساس شرم و گناه در پیش بینی کیفیت مراقبت بیماران در میان پرستاران

ادبیات اخیر به آموزش پرستاران در زمینه کاربرد سازه های روان شناختی مهم، جهت بهبود روابط پرستار- بیمار در محیط بالینی علاقه فزاینده ای نشان داده است؛ از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش سبک های دلبستگی، ذهنی سازی و احساس شرم و گناه در پیش بینی کیفیت مراقبت و به ویژه روابط بین فردی پرستاران و بیماران انجام شد.

روش این مطالعه از نوع توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش کلیه پرستاران مشغول به کار در بیمارستان های شهر اصفهان در سال 1401 بودندکه از میان آنان 210 نفربه شیوه نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه سبک های دلبستگی بزرگسالان، پرسشنامه کنش وری تاملی، آزمون عاطفه خودآگاه و مقیاس کیفیت مراقبت از بیمار  استفاده شد. داده‏های جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه در نرم افزار SPSS-24 تحلیل شدند.

نتایج نشان داد که بین دلبستگی ناایمن، احساس شرم و گناه و مولفه عدم اطمینان ذهنی سازی با کیفیت مراقبت از بیمار همبستگی منفی و معناداری وجود دارد (01/0>P). بین دلبستگی ایمن و مولفه اطمینان ذهنی سازی با کیفیت مراقبت از بیمار همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد (01/0>P). نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نیز آشکار کرد که 4/66 درصد واریانس کیفیت مراقبت از بیمار به وسیله سبک های دلبستگی، ذهنی سازی و احساس شرم و گناه تبیین می‏شود.

نتایج این مطالعه سهم مهم ارزیابی سبک دلبستگی، ذهنی سازی و احساس شرم و گناه در پرستاران را - جهت روشن شدن نقش این مولفه ها در کیفیت مراقبت از بیماران به ویژه در زمینه روابط بین فردی- برجسته نمود. پیشنهاد می شود که در مطالعات آینده از این متغیرها در جهت بهبود روابط پرستار- بیمار استفاده گردد.