بررسی اثر سیکل حرارتی بر میزان بازیابی استحکام کششی در کامپوزیت های خودترمیم شونده تحت بار ضربه ای

در پژوهش حاضر، فرآیند خودترمیمی نمونه های کامپوزیتی ساخته شده از الیاف شیشه-اپوکسی بررسی شده است. عامل ترمیمی دوجزیی شامل رزین اپوکسی ML506 و هاردنر HA-11 بوده که درون میکرولوله هایی ذخیره و بین لایه های اول و دوم و نیز لایه های پنجم و ششم نمونه ها قرار گرفتند. آسیب اولیه توسط آزمون ضربه افتان ایجاد شده و با انجام آزمون کشش میزان بازیابی استحکام کششی نمونه ها بررسی شده است. اثر تعداد میکرولوله های حاوی عوامل ترمیم کننده، مدت زمان ترمیم (بدون اعمال سیکل حرارتی) و اعمال سیکل حرارتی بر فرآیند ترمیم مورد مطالعه قرار گرفت. نمونه هایی حاوی 8، 16 و 32 واحد ترمیمی در بازه های زمانی 1، 6 و 12 روزه بررسی و تعدادی از نمونه ها نیز پس از ایجاد آسیب اولیه، تحت 1، 3، 5 و 7 سیکل حرارتی قرار گرفته و پس از بازه زمانی یک روزه، آزمون کشش آنها انجام شد. نتایج نشان می دهد که بدون اعمال سیکل حرارتی فرآیند ترمیم پس از بازه 6 روزه با بازیابی 83 درصدی تقریبا کامل می شود. هرچند بیشترین میزان بازیابی 86% و برای نمونه حاوی 32 واحد ترمیمی و بعد از 12 روز حاصل می شود. همچنین می توان با اعمال 5 سیکل حرارتی بر نمونه آسیب دیده دارای 32 واحد ترمیم پس از گذشت یک روز تقریبا به همین میزان ترمیم دست یافت. ضمنا تاثیر سیکل حرارتی تا سیکل پنجم بوده و اعمال سیکل های بیشتر تاثیر چندانی بر بازده فرآیند ترمیم ندارد.