رابطه زمان با زیبایی شناسی نمایشنامه «دهانی پر از کلاغ»

زمان به عنوان یکی از مولفه های مهم «روایت»، همواره از مباحث مهم علم «روایت شناسی» بوده و نظریه پردازان این حوزه آن را مورد مداقه قرارداده اند. در این میان «ژرار ژنت» به عنوان تاثیرگذارترین نظریه پرداز درباره زمان متن، نظریه مستقلی درباره عامل زمان و نقش آن در روایت ارایه کرده است که مبتنی بر آن در حرکت از سطح داستان به گفتمان چگونگی دخل و تصرف در زمان به واسطه سه عامل دیرش، ترتیب و بسامد متمایزمی گردد. با نگاهی به نمایشنامه به عنوان متنی دارای ساختار متعارف و متکی بر زمان، که شامل عناصری چون: آشفتگی، کشمکش، پیچیدگی، تعلیق، بحران، فاجعه و فرود می باشد که با ترتیبی معین به دنبال یکدیگر قرارمی گیرند؛ پژوهش حاضر درنظردارد به روش توصیفی و تحلیلی، ضمن بررسی زمان مندی نمایشنامه روایی «دهانی پر ازکلاغ» نوشته «جمشید خانیان» به این سوال پاسخ گویدکه: الگوی زمانی به کارگرفته شده در نمایشنامه «دهانی پر از کلاغ» مبتنی بر رویکرد «ژرار ژنت» چه تاثیری بر زیبایی شناسی ساختاری این اثر دارد؟ از این روی که زمان یکی از مولفه های تاثیرگذار در آثار نمایشی جمشید خانیان است، این مقاله برآنست نشان دهد مبتنی بر رویکرد «ژرار ژنت» زمان مندی خاص به کارگرفته شده در نمایشنامه «دهانی پر ازکلاغ» به عنوان یک روایت، در جهت طرح ریزی و کشف علت مستتر در وقایع و پرداخت ساختار، ایجاد تعلیق و جذابیت نزد مخاطب و عمق و غنابخشیدن به شخصیت ها موثر بوده است.