مقایسه اثربخشی شفقت درمانی و درمان حساسیت زدایی ازطریق حرکت چشم و بازپردازش آن بر خودکارآمدی مقابله ای در بیماران بهبودیافته از بیماری کووید-19

 پیگیری بیماران بهبودیافته از کووید-19 و انجام ارزیابی های جامع برای تشخیص و مدیریت مناسب در حوزه روانی و جسمی و اجتماعی آن ها ضرورت دارد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی شفقت درمانی و درمان حساسیت زدایی ازطریق حرکت چشم و بازپردازش آن بر خودکارآمدی مقابله ای بیماران بهبودیافته از بیماری کووید-19 صورت گرفت.

روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری دوماهه همراه با گروه گواه بود. جامعه  آماری پژوهش را تمامی بیماران بهبودیافته از کووید-19 شهر خرم آباد در سال 1399 تشکیل دادند. نمونه پژوهش، 45 نفر بیمار بهبودیافته واجد شرایط و داوطلب شرکت در مطالعه بودند که به طورتصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه (هر گروه پانزده نفر) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه آزمایش اول، مداخله شفقت درمانی را طی هشت جلسه و آزمودنی های گروه آزمایش دوم درمان حساسیت زدایی حرکت چشم را طی پنج جلسه دریافت کردند. ابزار پژوهش، پرسش نامه خودکارآمدی مقابله ای (چسنی و همکاران، 2006) بود. تحلیل داده ها با آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم افزار SPSS نسخه 25 در سطح معناداری 0٫05 انجام شد.

 تاثیر زمان و تاثیر گروه و اثر متقابل زمان و گروه، بر متغیر خودکارآمدی مقابله ای معنادار بود (0٫001>p). میانگین نمرات خودکارآمدی مقابله ای در گروه شفقت درمانی (0٫010=p) و درمان حساسیت زدایی ازطریق حرکات چشم (0٫001>p) به طور معناداری بیشتر از گروه گواه بود؛ اما بین گروه های آزمایش تفاوت معناداری وجود نداشت (0٫825=p).در دو گروه آزمایش تفاوت معناداری در میانگین نمرات خودکارآمدی مقابله ای در پیش آزمون با پس آزمون و پیگیری مشاهده شد (0٫001>p)؛ اما تفاوت معناداری بین پس آزمون و پیگیری مشاهده نشد که ماندگاری اثربخشی مداخلات را در مرحله پیگیری نشان داد (0٫496=p).

 باتوجه به یافته ها بین اثربخشی شفقت درمانی و درمان حساسیت زدایی ازطریق حرکت چشم و بازپردازش آن تفاوت معناداری وجود ندارد؛ بنابراین می توان از این دو روش مداخله به عنوان درمان های موثر بر خودکارآمدی مقابله ای بیماران بهبودیافته از کووید-19 استفاده کرد.