بررسی رابطه ی بین انگیزش پیشرفت، روش های تدریس، روش های ارزشیابی و کیفیت برنامه های سوادآموزی با رجعت به بی سوادی در سواد آموختگان دوره سوادآموزی

 این پژوهش با هدف بررسی رابطه ی بین انگیزش پیشرفت، روش های تدریس، روش های ارزشیابی و کیفیت برنامه های سوادآموزی با رجعت به بی سوادی در سواد آموختگان دوره سوادآموزی انجام شده است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه ی سواد آموختگان در سطح کشور بودند که طی سال های 1386 الی 1390 دوره های سوادآموزی یا معادل آن را گذرانده بودند. نمونه ای با تعداد 486 نفر (سواد آموخته) با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شده و مورد بررسی قرار گرفتند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس پیشرفت تحصیلی محقق ساخته، پرسشنامه محقق ساخته ویژه ی نوسوادان، مقیاس انگیزش پیشرفت هرمنس (HAMQ) بودند. برای تحلیل داده ها از روش همبستگی سود برده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین انگیزش پیشرفت، روش های تدریس، روش های ارزشیابی و کیفت برنامه های آموزشی با رجعت به بی سوادی رابطه منفی و معنادار وجود دارد. نتایج پژوهش بیانگر آن است که با افزایش انگیزش پیشرفت و کیفیت روش های تدریس، روش های ارزشیابی و برنامه های آموزشی، رجعت به بی سوادی کاهش می یابد.